Epiloog.

Zoals beloofd, maar wel een paar dagen later, mijn afrondend verhaal. Ben er blijkbaar nu pas aan toe. Het kost meestal wel een paar dagen om te recupereren, maar deze keer waren Jan en ik zo moe dat we al voor de derde nacht ruim 9 a 10 uur slapen. Hadden we blijkbaar nodig. we voelen ons overigens wel goed, niet uitgeleefd/afgemat of zoiets.

Zaterdag natuurlijk rustig wennen aan Salviac, maar vooral aan het andere regime en het wegvallen van een zekere druk. Dat laatste is niet perse negatief, maar meer een gezonde stress. Tijdens zo’n tocht, zoals wij net achter de rug hebben, moet je voortdurend allert zijn en gefocust. Het vraagt een enorme discipline vanaf het moment dat je opstaat: spullen verzamelen, goed inpakken en over twee tassen verdelen. Wat in de tas en wat op de bagagedrager, bv spullen die je onderweg nodig hebt, want je wilt niet steeds je tassen onderweg openmaken. Bij Jan moeten ook alle stekkers, opladers enz. verzameld worden en die liggen niet altijd allemaal netjes bij elkaar, maar soms ook in de badkamer, op de gang of op een andere kamer als daar niemand slaapt. Sommige Hotels of andere logeerplekken hebben maar een stopcontact op de kamer, vandaar. Eenmaal alles georganiseerd gaan we ontbijten, meestal op de plek waar we logeren, maar soms ook elders. De ene keer kunnen we alles nog in het Hotel laten en later ophalen, de andere keer moet alles al mee.

Dan gaan we fietsen. Niet zomaar de zon tegemoet, maar nee eerst op de route komen. Soms gaat dat vanzelf, maar een andere keer duurt het even...... zoeken, overleggen, keuzes maken, afstemmen enz. Daar zijn we al heel goed in geworden, maar het kost altijd wat extra tijd. Zitten we eenmaal op de route, dan begint het min of meer genieten van het fietsen, tenzij je nog een tijdje langs een drukke autoweg moet of als er om de paar honderd meter een afslag of wijziging in de route is. Gelukkig hebben we ook uren achter elkaar, op het gemakje, kilometers kunnen maken, bv op de Via Verdes en door prachtige natuurgebieden. Geen (of heel weinig) auto’s, mooi aangelegde wegen, prachtige natuur en omgeving. Daar zagen we dan ook de vogels, herten, eekhoorntjes, konijntjes enz. enz. een met de natuur.

Het werd natuurlijk weer anders als we moesten klimmen. Dan is het vooral focussen op je cadans en zorgen dat je daarin blijft. Goed doorademen en volhouden. Om te zorgen dat we wel de omgeving bleven zien, zijn we af en toe even gestopt. Je ruikt, hoort en voelt je omgeving, maar tijdens een stevige klim, heb je amper tijd om rond te kijken. En we fietsen juist om intenser te genieten van alles. Om de ca. 25 km pauzeren we even. Bakkie koffie of zo. Koffie meestal smorgens, Smiddags eten, dat kan in Spanje pas vanaf 14.00 u. Dat was voor ons even uitvogelen, maar toen dat was gelukt, hebben we ons ritme daar zoveel mogelijk aan aangepast. We probeerden smorgens (iets) meer dan de helft van de geplande kilometers te rijden, zodat we na een uitgebreid maal even rustig aan konden doen. Dat wil niet zeggen dat we er dan al bijna waren hoor, nee....... zo’n 40 a 50 km vinden we dan nog best wel redelijk.

In de middag meestal nog een korte drinkpauze, soms water, thee, koffie of wat er op ons pad komt. Dan de laatste ronde naar onze slaapplek. Deze keer hebben we over het algemeen onze reserveringen vooraf gedaan. Dat is afwijkend van onze eerdere tochten, waar we Smiddags, tijdens of na de lunch, gingen bellen. Dat beviel ons destijds prima, maar nu bleek toch al gauw, dat de taal een obstakel was. Er zijn namelijk weinig (oudere) Spanjaarden, die iets anders spreken dan Spaans. En aangezien wij geen woord Spaans spreken en er na drie weken nog heel weinig van begrijpen, wordt telefoneren in die taal heel lastig. Daarbij speelde ook nog dat veel Spanjaarden vrij hebben voor en na de Paasdagen en dan ook werkelijk vakantie houden, dwz op vakantie gaan in eigen land, waardoor heel veel Hotels, hostels enz. al ver voor de datum vol zaten. Gelukkig, Thanks to: Booking.com hebben we toch iedere nacht een bedje kunnen vinden. Het nadeel is wel dat je de ‘geplande’ kilometers perse moet fietsen, dus als er onverhoopt wat bij komt, bv door een wegomlegging of een foute afslag, of je wilt een dorpje tegen de helling van dichterbij bekijken, dan komen er kilometers bij, die je niet gepland had. Dus, proberen om rekening houdend met weersomstandigheden, veel of weinig klimmetjes, bezienswaardigheden, niet te ver weg te reserveren. Dat is over het algemeen goed gelukt.

Tot slot ons gevoel achteraf. We hebben gisteren alle foto’s nog even doorgekeken, vanaf het moment dat we de fietsen wegbrachten voor vervoer naar Spanje. Zo’n 13 dagen later vlogen we naar Sevilla, een voor ons allebei onbekende stad. Vanaf het moment dat we daar landden, begon het opzuigen van alle nieuwe indrukken. We vonden en vinden het nog steeds een geweldige ervaring en een prachtige fietstocht, ondanks slecht weer, de vele best wel hoge bergen, de kou, het niet spreken van de taal, het andere eten enz. En er ook een dankzij........ dankzij de ontzettend aardige Spanjaarden die we hebben ontmoet, gesproken, gewoon bezig gezien. Dankzij het vele moois wat Spanje ons heeft geboden in de prachtige steden en dorpen, ook de overweldigende natuur, de bossen, de bergen/rotsen, de ruigheid, maar ook kleurrijk en groots! We hebben ons overal welkom en op ons gemak gevoeld. De Spanjaarden zijn behalve vriendelijk en gastvrij, heel erg proper, opgeruimd en schoon, altijd fijn. Tot slot het was bijzonder om te ervaren dat er een nieuwe generatie is, die gelukkig Engels met ons sprak, die ondernemend zijn nieuwsgierig, mondiaal en Europees. Het heeft onze blik verruimd, nieuwe inzichten gegeven en mild gestemd. We hebben er hard voor moeten trappen, zijn een paar winter kilo’s kwijtgeraakt, maar dat hadden we er graag voor over.

Salut aan alle volgers, dank dank dank dat jullie de moeite hebben genomen de blog te lezen en vaak ook te reageren. Het heeft ons in ieder geval aangemoedigd om alles goed vast te leggen en dat is ook heel fijn voor onszelf. Misschien tot volgend jaar als we weer een tocht maken.

Liefs, groeten Elly en Jan.

Laatste dag van onze fietstocht.

We zijn weer in Salviac. Prettig om hier te zijn en dankbaar dat deze trip weer goed is afgelopen. De eerste was is alweer gedraaid en we gaan zo aan de bubbels om de goede afloop te vieren. In Salviac staat alles er prima bij. De tuin doet alweer zijn stinkende best en Mark heeft een aantal weken geleden de nieuwe skimmers geïnstalleerd, wat ons ook heel blij maakt.

Vanmorgen in onze luxe auberge opgestaan en na ontbijt vertrokken, nadat Jan nog lid is geworden van de Club. Er zijn namelijk heel veel Auberges aangesloten in heel Frankrijk en voor fietsfanaten als wij is dat altijd handig. Jan was van plan om direct, linia recta, naar Salviac te fietsen. Nog even een tunneltje door en dan naar de grote weg....... uit het tunneltje kwam echter een mijnheer in een auto die zei dat we beter niet door het tunneltje konden rijden (te gevaarlijk). Hij vroeg waar we heen moesten. Jan zei: direction Gourdon. Dan kun je beter richting Douelle rijden, langs de Lot. Wonder boven wonder zei Jan, laten we dat dan maar doen. En hoe ik het ook bekijk, deze man had gelijk. Het was een mooie route naar Douelle en....... we weten nu dat er nog een brug is over de Lot (vlakbij Cahors) en deze weg was prachtig en super rustig. We reden hier, genietend van het samen fietsen, de mooie omgeving en het getwinkelier van de vogels. Het was zo rustig en sereen, dat mijn gedachten naar het afscheid van Emilie ging en wat dit weer betekende voor Anton en zijn kinderen en kleinkinderen, mijn meiden en de broers en zussen Deelen. Voor mijn gevoel was ik er toch even bij. Onze fietstocht verliep soepel. Wat is Frankrijk toch ook prachtig, wat voelen we ons hier, inmiddels ik ook, thuis. We fietsten in rustig tempo, wind mee, naast elkaar naar Salviac. Is dit geluk?

Nog een paar weekjes hier. De tuin ziet er goed uit. Heb zin om morgen weer te rommelen tussen de planten. Hoop dat het een beetje droog blijft. De temperatuur is oké. Ik probeer morgen nog wat Hi-lights van onze tocht op papier te zetten en dan nemen we afscheid. Dank aan alle trouwe volgers. Wij hebben genoten, we hopen jullie ook. Liefs Elly en Jan

Auberge-de-Jeunesse in Cahors.

Ja we zijn in Cahors! Gisteren hadden we besloten om te proberen te vertrekken met de trein, dat lukte toen niet meteen, dus zaten we even vast. ;-). De laatste berichten over treinstakingen in Frankrijk geven aan dat we vandaag en morgen geen/weinig problemen hoeven te verwachten, dus we gaan zien hoever we komen.

Vanmorgen zijn we rustig gestart, eerst een ontbijtje bij "BIScuit", een eettentje in de zelfde straat als ons Hotel. We aten een heerlijk hard broodje met Ommelet, dronken jus D'orange en natuurlijk de onmisbare kop koffie. Daarna spullen opgehaald in het Hotel en op naar het station. Daar ging alles ineens veel eenvoudiger. Jan haalde de tickets, wij met de lift naar het betreffende perron en daar wachtten we op de trein naar Cerbere. Daar konden we dan aansluiten op de treinen in Frankrijk, want de Spaanse trein kan niet verder. Naar Portbou, een kustplaats net voor de grens met Frankrijk, gaan veel vaker treinen, maar al gauw leek het erop dat het bv niet eenvoudig is om zelf van Potbou naar Cerbere te fietsen, dat bleek later te kloppen.

Het reizen/treinen met fietsen heeft een extra dimensie, omdat je met iedereen, die ook met de fiets in de trein gaat, contact hebt, al is het alleen al om te overleggen wie zijn fiets waar zet. Zo spraken we met een vader en dochter uit New York, die in Barcelona logeerden, maar vandaag een fiets hadden gehuurd om ten noorden van Gerona te gaan toeren. maar ook andere stellen. Een aantal van de Spaanse treinen hebben middenin een extra brede entree en ruimte voor invaliden, maar ook voor fietsen. Op de buitendeuren staat het ikoontje van een fiets en een invalidekar. Super helder en super handig. We waren ruim op tijd, dus konden goed kijken hoe dat ging en met meerdere aanwezigen in gesprek.

Rond 10.25 u vertrok onze trein. Het was een stoptrein, dus we hebben verschillende stations voorbij zien komen, ook dat van Figueres. Deze keer zullen we er niet heengaan, maar wie weet later. Eerst maar eens naar Frankrijk. Aangekomen in Cerbere, zo rond 12.00 u. ging het meteen mis. Nee er werd nog niet gestaakt bij het spoor in Frankrijk, maar dit was een regionale actie, dus er ging geen trein naar Perpignan. Wat nu? Een, beetje bozige mevrouw, deed toch erg haar best om ons uit te leggen dat we naar het centrum konden gaan en om 14.10 u de bus naar Perpignan konden nemen voor €1,00 pp. Op het pleintje voor een pizzeria. De fietsen? Dat wist ze niet zeker, maar gisteren had de buschauffeur ze wel meegenomen.

Wij op zoek naar het pleintje. Daar waren we als eerste. Meteen maar een biertje besteld en.......... Een pizza, want we moesten nog wel even wachten. Het bleek een superheerlijke pizza, volledig handgemaakt en quarté fromage. Langzaam druppelden al de andere passagiers binnen en stond er even later zo'n 20 man klaar voor de bus. Hopelijk konden we mee. Een stel potige dames mochten niet mee, omdat ze twee enorme honden bij zich hadden, ojee! Jan toch maar even informeren naar de fietsen. Dat kon. Nu zijn we gelukkig coöperatief en boden we aan om de voorwielen eruit te halen, zodat we minder plaats in de berging in beslag namen. Dat werd gewaardeerd. Later, na een uurtje met de bus, begrepen we ook wel waarom de twee grote honden niet meekonden, de bus zat namelijk nokkevol. We reden met de bus langs een prachtige mediterrane kust. Plaatsjes als Banyuls-sur-Mer, Port-Vendres, Collioure en Argeles-Plage kwamen voorbij. Anders waarschijnlijk nooit gezien, nu van genoten. Het was wel een enorme slingerweg, zowel heen en weer als op en neer. Daarna verlieten we de kust richting St. Suprien. Daar stapten een grote groep scholieren in. We zaten zo vol dat een deel op de volgende bus moesten wachten. Wij superblij dat we al in de bus zaten. Na dik anderhalf uur (over 45 km) kwamen we aan in Perpignan. Wat nu? Ons plan was om zover mogelijk met de trein te komen. Ik paste op de fietsen (in Gerona had de Policia ons gewaarschuwd dat we de fietsen niet onbeheerd achter mochten laten........ te interessant voor diefstal) en Jan ging op kaartjes jacht. Dat duurde best wel even, maar gelukkig was hij precies op tijd terug om de trein naar Narbonne te halen. De lift in, naar het perron, inladen en vastzetten. Wij er op een klapstoeltje naast. Na bijna een uur moesten we er weer uit om over te stappen naar Toulouse. Daar hadden we 26 minuten voor, maar de fietsen en de bagage moesten wel weer de trappen af en voor het andere perron de trappen op, geen lift. Gelukkig is Jan (nog) sterk genoeg om de fietsen te tillen en ik om de bagage mee te nemen. Het station in Toulouse viel ons een beetje tegen. Voor zo’n wereldstad is zo’n oud, verhabbezakt (zou Jan zeggen) station niet waardig. Misschien zijn er plannen voor een nieuw station, wie weet. Wij blij dat we in de trein naar Cahors zaten. Ook daar fiets vastzetten en er zo dicht mogelijk bij gaan zitten. We hadden nog wat eten bij ons en anderhalf uur treinen, dus thee gedronken, cakeje gegeten, yoghurt gegeten, water gedronken........ rond 21.00 u, iets later vanwege een vertraging, kwamen we aan in Cahors. Het was al donker en omdat er in Frankrijk in de treinen en op de perrons geen WiFi was konden we geen Hotel reserveren. Eerste impuls....... naar een Hotel rijden waar we al eens eerder gelogeerd hadden. Zo gezegd, zo gedaan. Wel gevonden, maar niet meer daar! Wat nu? Een aardige jongen zei dat er twee nieuwe Hotels waren bij “de brug” in Cahors. Wij ernaar toe gefietst (dat is dan wel weer fijn als je met de fiets bent). Het ene was een, vrij duur, wellness, Best Western, maar aan de overkant was een zeer recent gebouwd “Auberge-de-Jeunesse”. Jan vragen of we er terecht konden en jawel hoor. Zodra we binnen waren en rondgeleid, waren we verkocht. Een prachtig ontworpen, minimalistisch gebouw, waar iedereen kan logeren voor een nette prijs en wat voldeed aan alle eisen. Jan heeft er flink wat foto’s van gemaakt. Onze kamer voldeed aan onze wensen en voor we het in de gaten hadden, sliepen we als rozen, niet gefietst maar toch Total loss. Blijkbaar toch een spannende dag geweest.

Hotel Condal in Gerona

We zitten vast in Gerona.

We waren vanmorgen vol goede moed. Goed geslapen, lekker ontbeten en met een zonnetje, nog wel een beetje fris, monter op de fiets. We zaten op een uitstekende locatie. Alleen even de straat uit, links af en we zaten op de route. We kwamen al heel snel in een prachtig, bijna magisch gebied. Langs een kleine rivier, die diepe sporen in de rotsen had gesleten. Wij reden zo’n beetje 1/3 boven de rivier en 2/3 onder de toppen van de rotsachtige bergen. Het was een oude route die continu heen en weer slingerde. Een perfecte fietsroute, zeker als je niet hoeft te klimmen, maar langzaam daalt. Omdat dit gebied duidelijk geen economische functie heeft, maar puur natuur is, groeide alles weelderig en floten de vogels en vlogen ze voor en achter ons heen en weer. Ik vond het prachtig. Het enige nadeel was, we zaten aan de verkeerde kant van de berg, wat betreft de zon, dus zo smorgens vroeg nog erg koud. Vooral Jan had daar last van. Tot het plaatsje Osor, leek dit gebied van God en alle mensen verlaten. Dus 16 kilometer zonder andere fietsers, auto’s, wandelaars enz. Wel een prachtig oud landgoed langs de rivier met daarbij een huis, wat leek op een B&B, maar dat leek nu ook verlaten.

Osor bleek een dorp aan de overkant van de rivier met een paar straatjes aan onze kant. Het leek ons een speciale plek voor bijzondere mensen. Je bent daar absoluut volledig afhankelijk van elkaar. Iets verderop waren er nog oude bedrijfsgebouwen die “les mines d’Osor” heetten. Al met al een sprookjesachtige omgeving. Na de mijnen werd het ook wat drukker met tegenliggers, fietser, auto’s, een enkele wandelaar. Na 23 km kwamen in een opener gebied en al vrij snel in Angles. Iets voorbij dit plaatsje zou een soort “Via Verde” beginnen. Wat later een zanderig fietspad bleek te zijn, maar waar we toch heel blij mee waren omdat we anders over de drukke N-141 naar Girona moesten rijden. Nu reden we er naast. Onderweg nog even koffie gedronken en Jan opnieuw een hinderlijk, piepend geluid van zijn fiets succesvol verholpen.

Aangekomen in Gerona, hadden we in principe onze Spaanse tocht afgerond. Totaal 1668 km gereden, dus wat mij betreft een goede reden om trots te zijn en....... te vieren dat we dit samen gehaald hebben. Jan zat echter op een kwar en wilde liefst vandaag nog vertrekken uit Spanje naar Toulouse. Daarvoor moesten we eerst nog even onderzoeken wat de werkelijke opties waren, want Google levert heel veel interessante informatie en treinen rijden er inderdaad overal, maar niet alle treinen gaan over grenzen heen, in dit geval van Spanje naar Frankrijk. Dat bleek! Natuurlijk wel de TGV, maar dan mogen onze fietsen weer niet mee. Dan maar met de reguliere trein tot aan de grens, met name naar het plaatsje Cerbere. Dat kon, maar niet iedere trein. Alleen op bepaalde tijden, o.a. Morgenvroeg. Jan opteerde meteen voor een van de vroege treinen, terwijl ik hem erop attendeerde dat je dan wel heel vroeg op moest en dat is niet mijn favoriete bezigheid. Uiteindelijk geprobeerd om vandaag alvast een ticket te kopen voor morgen. Dat kon in de automaat op het perron, maar Jan wilde het liever bij de mevrouw aan de kassa. Zo gezegd, zo gedaan. Deze mevrouw kon vandaag echter geen kaartjes voor morgen verkopen, dus dan maar morgen met de fietsen naar het station: kaartjes kopen, met fietsen op het perron zien te geraken, hopen dat we met fiets en bagage mee kunnen en dan..... als we in Cerbere zijn weer kijken hoe nu verder. Het lijkt wel een slapstick, maar we zitten erin en moeten het ermee doen.

Gelukkig heeft dit laatste ons niet de hele middag beziggehouden. Toen bleek dat we vandaag niet weg konden, hebben we een Hotel gezocht en gevonden in het centrum. Ons geïnstalleerd en besloten lekker even de stad in te gaan en samen een pilsje te drinken op de goede afloop. Ook nog heerlijk gegeten en genoten van het oude centrum van Gerona, de Basiliek en de Kathedraal. We hadden geen idee dat het ook nog zo’n moderne stad was. Een prachtig centraal station en mooie winkelstraten met prachtige winkels en een ruim aanbod van trendy eettentjes, restaurantjes, cafe’s en terrassen. Echt een aanrader. Dus al met al geen spijt dat we even vastzitten. We komen morgen vast wel verder, desnoods fietsen we naar Figueres, ben ik ook nog nooit geweest. Wat de blog betreft....... we zijn nog niet thuis, dus het gaat nog even door. Leuk als jullie ons blijven volgen.???

Hotel Torras in St. Hilari Sacalm

We zijn weer geland. Nu in Sant Hilari Sacalm. Het was weer een prachtige fietsdag en een geweldige route. Wel weer flink wat klimmen, maar het lijkt erop dat we ons daardoor niet (meer) van de wijs laten brengen. Net als door de vrachtwagens die regelmatig langs ons denderen over binnenwegen, die totaal ongeschikt zijn voor dit soort "monsters". Het zal wel niet anders kunnen. We nemen het dan ook de chauffeurs niet kwalijk, het is hun werk, maar blijkbaar moeten ze soms, zoals we ook wel in Frankrijk zien, door dorpen en over dit soort wegen om hun bestemming te kunnen bereiken.

Dat het leven vaak anders loopt dan je dacht, bleek gisteren toen mijn schoonzus Ans belde met het droevige bericht dat Emilie, haar oudste zus en die van Frans, rustig was ingeslapen. Geheel onverwacht. Het geeft een onwerkelijk gevoel. Ik heb vandaag veel aan haar en haar gezin gedacht. Zij en haar man Anton gingen graag en vaak naar Spanje en nu ben ik hier, terwijl haar leven stopt en dat het leven van haar geliefden op zijn kop zet.

Morgen komen we aan in Girona. Het einde van onze tocht in Spanje. We hebben nog meerdere vervolgroutes vanuit Girona in onze tas zitten. Een route door de Pyreneeën, het gebied van de Catharen en dan naar Salviac. Een andere optie naar Beziers en van daaruit langs het Canal de Midi naar Salviac of zelfs nog anders, maar we weten het even niet. Het was een geweldige, pittige, maar onvergetelijke tocht. We hadden dit absoluut niet willen missen en zijn ook zeker niet klaar met dit soort ondernemingen, maar volgend jaar is er weer een jaar, hopen we, en dan kunnen we vanuit Salviac naar de Pyreneeën en terug of iets anders, you never know.

Manresa!

We zijn in Manresa. Op het eerste gezicht een aardige plaats met een mooi oud centrum en...... we hebben een bijzonder appartementje. Met echt alles erop en eraan. Zelfs een wasmachine en droger. We waren meteen in om toch maar wat extra kleren te wassen en niet alleen het hoognodige. Je wordt toch langzaam maar zeker een beetje smoezelig.

We hadden vandaag een fietstocht, zoals we hem het liefst zien. Lekker relaxed, hier en daar een klimmetje, mooie afdalingen, een fijne temperatuur, weinig wind en zon. Wat wil je nog meer. Daarbij werd het landschap steeds vriendelijker, groener en lieflijker. Vanuit Montblanc moesten we eerst we een tijdje langs een best drukke, gewone autoweg, maar de chauffeurs, ook van de vrachtwagens, reden als gentlemen. Ik heb het idee dat deze weg drukker is geworden sinds de economie weer aantrekt, wat we eigenlijk in heel Europa wel zien. Na Sta. Coloma de Queralt werd het rustiger en reden we op een prachtige glooiend en meanderende route tussen de sparrenbossen door, die heerlijk roken. We hadden iets eerder in Rocafort de Queralt onze eerste koffie gedronken op een locatie van de petanque club. Ons doel was om in Igualada te lunchen en daarna door te rijden naar Manresa.

Ook dat lukte volledig volgens plan. We vonden vrij snel een groot plein in het centrum met veel terrasjes en... restaurants. We hebben uiteindelijk bij een Chinees gezeten, die gewoon Spaans eten reserveerde, naast een paar Chinese gerechten. Wij hebben gekozen voor salade, olijven, een gemengd plateau met vlees, een gebakken ei, frietjes en weer salade, het kan niet op en een biertje, omdat het zo’n perfecte dag was. Tijdens de lunch natuurlijk wel even de batterijen opladen, want je weet nooit precies wat er gaat komen.

Het is altijd even zoeken om uit een stadscentrum weer op de fietsroute te komen. Autowegen worden overal duidelijk aangekondigd, maar onze routes vraagt meestal wat zoekverkeer. Gelukkig worden we ook daar steeds beter in. Jan heeft nog wel eens bevestiging nodig van ingezetenen, maar als we die krijgen is het oké.

De route naar Manresa was ook bijzonder. Het was de oude verbinding, die je, een beetje aangepast, nog steeds kunt volgen. Naast deze oude, lekker slingerend van links naar rechts, maar ook van laag naar hoog, is sinds een tijdje een super-de-luxe noord-zuid autoweg gelegd, waar wij als fietsers niet op mogen. De nieuwe weg gaat strak door de streek, terwijl er soms naast, soms over en soms onderdoor reden. Het was net of zij werkten en wij door het pretpark reden. Via deze oude weg kwamen we Manresa binnen. Wij meteen richting centrum, omdat on appartement daar ergens moest zijn, dus eerst maar op zoek naar het centrum voor tourisme. Helaas werden we zowel door de bewegwijzering als vriendelijke Manresaren van het kastje naar de muur gestuurd......... tot Jan de Policia om hulp vroeg. Zij waren zo vriendelijk om voor ons uit te rijden door smalle kronkelstraatjes en zette ons af voor de deur van het appartementsgebouw! Super!

Arrive in Montblanc, Espania.

Vanmorgen vertrokken vanuit la campagne richting Mora d’Ebre. We konden direct voor het hotel rechtsaf. In Mora d’Ebre de brug over en dan even langs de grote weg in de noordelijke richting en daarna vrij snel eraf naar El Molar. Vanaf El Molar hadden we keuze uit twee routes. De ene door het natuurgebied, de andere door de wijnvelden. We kozen voor het natuurgebied. Je kunt net zo goed een muntje opgooien, want je weet toch niet wat je mist. Op zich waren we zeer tevreden met de route. Weer een heel ander landschap. Groener en ook een andere steen/rots in de omliggende bergen, want die zijn er nog steeds. Niet dat we vandaag boven de 1000 m zijn gekomen, maar klimmen van iets boven nul naar 600 m is ook geen sinecure. We hebben vandaag meerdere keren tegen elkaar gezegd: onderschat nooit een berg! Een wijze les van deze fietsvakantie ;-).

In La Figuera onze eerste koffiepauze daarna weer op het zadel. Het was vandaag droog, maar het zonnetje kreeg weinig kans. Vanwege de klimmetjes hadden we het gelukkig niet koud. Het was wel een beetje lastig om een goede tijdsplanning te maken, omdat we in de tweede helft van onze tocht heel lang geen dorp meer tegen zouden komen. Dat brak ons bijna op, maar al snel hadden we besloten om even van de route te gaan en te kijken of we in Ulldemolins iets zouden kunnen eten. Het was toen al 14.30 u. Voor de Spanjaards geen probleem, maar voor mij wel. Ik werd onderhand een beetje flauw na slechts een ontbijt rond 8.00 u en tussendoor twee bakkies koffie en een cakeje. En.......... niet te vergeten, bijna 60 km op de teller, dus gelukkig konden we na even aandringen terecht. We hebben weer heerlijk gegeten en genoten van de Spaanse sfeer. Eigenlijk moet ik zeggen: Catalaans, want dat schijnt toch iets speciaals te zijn. Er zijn overal gele linten en andere, min of meer, nationalistische uitingen, zelfs de aarde is hier geel gekleurd. Volgens mij een trots volkje. Vlak voor we in Montblanc aankwamen zijn we nog even bij een oud Klooster langs gegaan. De foto’s laten een beetje de sfeer zien, jammer dat we het prachtige orgelgeluid niet kunnen laten horen.

We zitten nu in ons Hotel/appartementje: Fonda Bohemia Riuot. Gaan zo even een biertje drinken en dan weer lekker onder de wol.

Mas Taniet 2

Gisteren eerst weer naar onze route vanuit Beceite. Eerst richting Arnes, en al snel afslag Cretas om vanaf daar op de via verde te komen, altijd leuk. Als de voorspelde afslag er niet precies na 2,5 km is, wordt Jan altijd een beetje nerveus. Gelukkig kwam na nog eens 2,5 km later een duidelijke richtingaanwijzing en vanaf daar ging het soepeler. Eenmaal op de via verde is het een makkie. Gewoon de weg volgen. Het was in het begin lekker rustig, Jan vond het te rustig........ Waar zijn al die Spanjaarden? Vrij en prachtig weer enz. ............ Dat heeft hij geweten, bij onze eerste picknickplaats waren mensen al spullen aan het inpakken en leek het er even op dat hij gelijk had, maar meteen daarna kwamen auto's vol met fietsen en kinderen. Hele families begaven zich op de fiets en andere vervoersmiddelen over de via verde en door de vele tunnels. Het werd ineens spitsroeden rijden.

Het was wel heel gezellig en mooi weer en daarom ideaal om hier te recreëren. Alleen zonder fietservaring staat plots iedereen stil. Een kind stapt af of stopt zonder waarschuwing, omdat hij iets moois ziet of de tunnel niet in durft of er juist uit is en dat wil delen met de anderen .......... Een prachtig tafereel. Er lopen tussendoor ook nog wandelaars en het mooie is, iedereen is relaxed, loopt te kletsen, wacht op elkaar, laat anderen passeren en hebben plezier.

Bij El pinell de Brai, gingen we er weer af en was het weer gewoon over de weg verder. Voor het eerst waren er veel fruitbomen in bloei. Je zou aan de Betuwe of Zuid-Bevelanden kunnen denken, maar alles is daar voller en explosiever. Toch konden we in dit dorre, schrale gebied genieten van de roze en witte bloesems. Ruim op tijd waren we in Benissanet, maar het viel niet mee om ons Hotel te trasseren. Na twee keer heen en weer rijden kwamen we er terecht. Het was toen nog even spannend of we konden eten. Savonds om 21.00 u. In het Hotel, maar waarschijnlijk ook nog wel in het dorp. Daar hadden we een heel druk Restaurant gezien, dus we hebben het erop gewaagd. We werden gastvrij ontvangen en hebben een heerlijke Paasmaaltijden gekregen, ongekende kwaliteit, super.

Daarna terug naar ons Hotel op de buiten en heerlijk geslapen. Zometeen weer en route. Jan zit alweer op het puntje van zijn stoel. Ik doe even rustig aan, want mijn darmen waren gisterenavond even door de war, hoop dat de norit nog even doorwerkt. esta la Vista!