Gisteren even niets van ons gehoord, omdat we in een B&B zaten in Martos, zonder wifi. Dat was overigens niet de enige reden, maar dat zal ik nu uit de doeken doen.

Op tijd opgestaan in Cordoba, een eenvoudig (doordeweeks) ontbijtje gegeten en daarna afscheid van enkele Hotel medewerkers, fietsen van de zolder gehaald, rechtop in de lift gezet, en op weg. Jan had de avond ervoor gekeken hoe we het snelst vanuit ons Hotel op de vervolgroute konden komen en......... dat werkte perfect. We waren in no time buiten de stad en al zoveel geklommen dat we Cordoba van boven konden beschouwen, niet te lang natuurlijk, want er moet gefietst worden. Het weer werkt gelukkig mee. Weinig wind en een waterig zonnetje. Allereerst door een prachtig, glooiend landschap. Enorme landbouwpercelen met afwisselende beplanting, zoals spinazie, uien, boontjes enz. Ik herken natuurlijk lang niet alles. Weinig bomen, maar toch mooi en afwisselend van kleur en structuur. De glooiing blijft, maar langzaam maar zeker belanden we tussen de olijfgaarden. Mooie bomen, goed verzorgd, soms indrukwekkend oud, maar ook frisse, jonge aanplant. Dan dringt tot ons door hoeveel schade het noodweer van de laatste dagen/weken heeft aangebracht in dit buitengebied. Sloten liggen vol met modder en stenen en gesnoeide takken zwerven overal. Er zijn riviertjes ontstaan tussen de olijfbomen en hele stukken grond zijn naar beneden geschoven. Omdat het weer nog redelijk is, blijven wij goed gehumeurd, ook al moeten we flink wat klimmen en natuurlijk ook dalen, maar we verbruiken toch aardig wat energie van zowel onze batterij, als van ons zelf. Zeker als in een groot deel van deze route het wegdek is weggehaald en er een tijdelijk dek is aangebracht. Dat vraagt van ons een grote concentratie voor onze fiets (stuurkunst) maar ook voor de weg ivm met grint, putten en modder. Het lukt goed, maar aangekomen in Castro del Rio, heb ik sterk de behoefte aan een pauze, liefst met een hapje/drankje. Zeker omdat de komende 25 kilometers naar Dona Mencia gestaag stijgt, tot 700 meter hoogte en ik nog maar 2 sterretjes heb op mijn batterij (mijns inziens) te weinig. Gelukkig besluiten we om een restaurant te zoeken. Dat valt niet mee, omdat ze er vaak uitzien, alsof ze gesloten zijn. Toch maar geprobeerd. Drie dames waren aanwezig, de haard brandde, oma zat de aardappelen te schillen en wij kregen koffie en gebak en mochten de batterijen opladen ;-)

Een half uur later (rond een uur) kwamen de eerste andere klanten, die uitgebreid gingen eten. Toen hebben we ook maar een salade genomen, zodat de batterij nog iets langer kon opladen. Daarna op weg naar Dona Mencia, tussen de olijfboomgaarden door. Het bleek, zoals we verwachten, een pittige tocht. Zeker toen het ook nog nog begon te regenen. In Donna Mencia aangekomen toch eerst nog geschuild in een café. De kachel brandde, we mochten gelukkig weer opladen, want er stond ons nog een tocht van 50 km te wachten, omdat we in Martos een B&B hadden gereserveerd. Nou zou dat in principe geen zware tocht zijn, omdat het een z.g. Voie verte is, een oude spoorlijn, bestraat en geprepareerd als fietspad. Maar als je 50 km stromende regen hebt, wordt het toch anders. In het routeboekje hadden ze ons geadviseerd eten en drinken mee te nemen voor onderweg, omdat je nergens iets kan kopen. Maar dat is leuk als het prachtig weer is. In ons geval was het onmogelijk om ergens te schuilen, laat staan te gaan zitten eten. Daarom maar steady on fietsen en ondertussen natter en kouder worden.

Ondanks dat waren we regelmatig enthousiast over deze route, die hoog uittorende boven alles. Het leek soms dat ze enorme dijken hadden gecreëerd waar destijds de treinen over heen banjerden. We zijn tussen indrukwekkende bergen, over prachtige paden, enorme bruggen, die dan weer over diepe valleien lagen, gereden. Enorme vergezichten gezien, wel een beetje saai op den duur, omdat het hele traject alleen tussen olijfgaarden gaat, maar desalniettemin indrukwekkend. Het laatste stuk voor Martos, leek het wel de “waterschapsheuvel” de konijntjes vlogen heen en weer voor onze fiets. Waarschijnlijk waren hun holen inmiddels ook volgelopen.

Je snapt dat we heel blij waren dat we na, totaal 125 km in Martos aankwamen. Het werd al donker en onze batterij leeg. Toen duurde het nog even om onze B&B te vinden. Met de hulp van veel vriendelijk Spanjaarden en na nog 4 km vele oude straatjes doorgefietst, die allemaal stegen, kwamen we aan in een warme kamer, waar we al heel snel alle natte spullen hebben opgehangen en, om weer warm te worden en de spieren te ontspannen, bekaf rond 10.00 u in bed zijn gerold. Geslapen tot vanmorgen. Nu zijn we in Mancha Real, met WiFi gelukkig!