Vanmorgen vertrokken uit Mancha Real. We logeerden in een mooi, groot Hotel waar bijna geen logees waren, maar wat door een aardige mijnheer op leeftijd, uitstekend werd gerund. Jammer dat er in zo’n, toch niet zo heel klein, dorp zo weinig actie is. Er was gisterenavond zelfs geen restaurant te vinden. Gelukkig wel een supermarkt, direct naast het Hotel, waar we een en ander konden inslaan, brood, zalm, beetje witte wijn enz. Genoeg voor ons om daarna goed te kunnen slapen. We hebben de mijnheer vanmorgen, zo goed en zo kwaad als het ging, want hij spreekt echt alleen maar Spaans, bedankt voor zijn hulp en bemiddeling bij het vinden van een fietsenmaker, die ons uit de nood heeft gered. Jan begreep later dat ze fietsvrienden waren. Ook hulde aan Jan die van allles steeds weer voor elkaar krijgt, zonder zelf Spaans te spreken.

We wisten dat we in oostelijke richting moesten vertrekken, dus gewoon naar de zon rijden, want ja........ we begonnen vanmorgen met zon, maar ook met een temperatuur van ca. 1graad, lekker fris dus. Maar dat het droog was, maakte voor ons al veel goed en....... dat mijn band weer oké was. Dik aangekleed op weg door een prachtig landschap. Eerst nog wel weer door de olijfboomgaarden met het verschil dat er vandaag veel meer mensen aan het werk waren. Merendeels snoeien (soms hele dikke takken) mesten en misschien ook wel onkruidverdelger, maar dat hebben we niet echt gecontroleerd. Wel kropen er in dit gebied massa’s rupsen, een beetje zwart/rood/oranje gekleurd en volledig bedekt met zwarte haartjes. Het waren er zoveel dat we ze amper konden ontwijken, wat we natuurlijk eerst wel probeerden. Later bedacht ik dat het misschien wel processierupsen waren. Die komen in deze periode ook wel eens in Nederland voor en altijd met veel en, niet ongevaarlijk heb ik begrepen. Jan heeft er een foto van gemaakt, maar we hebben ze niet aangeraakt ?

Naar Jemina was zo’n 18 km, dan naar Bedmar en Jodar totaal zo’n 33 km. In Jodar zijn we even gestopt bij een pompstation voor koffie, maar de bar was nog niet geopend. We konden wel de batterijen een beetje opladen. Vanaf hier naar Cazorla zou namelijk zo’n 50 km worden en omdat we onderweg niet veel dorpjes zouden tegenkomen, wilden we het zekere voor het onzekere nemen. Tot Cazorla (800m hoogte) fietsten we nog veel tussen de olijfbomen, maar langzaam maar zeker veranderde het landschap. Omdat we prachtig weer hadden met slechts hier en daar een (Magritte) wolkje, vonden we dat we in principe nog wel even door konden rijden, er was echter een obstakel.......... na Carzola kwam een stevige klim: van 800 m hoogte 1235 m in 7 km, de hoogste en snelste klim die we tot nu toe hebben gedaan.

De voorwaarde om dit te doen was: Een Hotel reserveren in Arroyo Frio en onze batterijen volladen. zo gezegd zo gedaan, weer bij een pompstation waar we heerlijke koffie konden drinken, maar waar je smiddags niets te eten kunt bestellen. Wel mochten we weer de batterijen opladen en hebben we een en ander van onze eigen mondvoorraad gegeten bij de koffie. Dat was geen probleem, maar voor ons onbegrijpelijk. Een druk pompstation waar mensen best iets willen nuttigen, maar wat (Joost mag weten waarom) niet de bedoeling is.

Toen onze batterij voldoende was opgeladen, zijn we rond 16.30 u weer op onze fiets gestapt, richting berg, de “Puerto de las Palomas”. Misschien een beetje overmoedig, maar het is wel gelukt. Keihard gewerkt om onze superzware fietsen de berg op de trappen, maar wel een mooi resultaat nu we relaxed in ons Hotel zitten, net uit het bubbelbad met een keiharde masagestraal op onze pijnlijke schouders en andere plekken. We kwamen hier rond 18.30 aan. De zon scheen nog toen we op de top stonden, maar niet aan deze (schaduw)kant van de berg. We koelden dus behoorlijk af toen we 17 km naar beneden suisden tot een hoogte van weer (600) km. Maar we zijn alweer hersteld. Het bad en straks iets eten in ons Hotel. Al met al een zeer geslaagde dag.