Hotel Juanita, ik zou het niet bedenken, maar zo heet het en het voldoet prima aan onze wensen, zoals alle Spaanse Hotelletjes, die we tot nu toe bezocht hebben. Netjes, schoon, voldoende, bijna altijd witte handdoeken, lekkere matrassen en niet te vergeten......... Tot nu toe ALTIJD een bad. Blijer kun je me niet maken na een dagje zwoegen. En dat werd het weer, ook al was het helemaal niet onze bedoeling.

Allereerst was het vannacht, terwijl we heerlijk in ons warme bedje lagen in Alcaraz, een verschrikkelijk noodweer. Vreselijk harde windstoten en onophoudelijke plensbuien. Het leek er even op dat het aardige tafeltje met twee stoeltjes (en een stenen asbak) op ons balkon door de schuifdeuren naar binnen gelanceerd zouden worden, maar gelukkig is dat niet gebeurd. Uiteindelijk werd het rustiger en hebben we prima kunnen slapen. Vanmorgen bleek dat we, onafhankelijk van elkaar, hadden bedacht dat we beter hier konden blijven. Toen we echter zagen dat de zon doorbrak. De lucht grotendeels blauw was en we bewust van het gegeven waren dat we een heel groot stuk over een "Voie verte" zouden gaan fietsen, konden we niet anders dan na ons ontbijt monter op onze fiets stappen. We hadden al een Hotel gereserveerd in La Roda en het zou geen probleem moeten zijn om daar, redelijk op tijd, aan te komen.

Vanuit Alcaraz was het niet moeilijk om de Voie verte te vinden, alleen waren we wel even bezorgd over de kwaliteit van de weg. Dat bleek mee te vallen, dus met goede moed op weg. Het is altijd leuk, zo'n oude spoorlijn. Het idee dat je hetzelfde traject volgt als de trein zo'n 100 jaar geleden. Dat ze met de beperkte mogelijkheden, die ze toen hadden, zo'n enorm lint door het landschap hebben getrokken. Niets stond hun blijkbaar in de weg. Dijken zijn opgetrokken in diepe dalen, immense bruggen over rivieren en, vooral vandaag, prachtige tunnels door indrukwekkende bergen. Sommige waren zo lang dat we even dachten dat het dit zou worden vandaag: fietsen door een oneindige tunnel. In plaats daarvan was deze ochtend leuk, interessant en enorm afwisselend. Heel veel tunnels zagen er goed uit, verlicht met zonnepanelen en een bewegingsmelder, zodat het licht aanging op het moment dat wij arriveerden. Buiten de tunnels scheen de zon en de nog steeds aanwezige zijwind, merkten we amper dankzij de vele bebossing en/of opgebouwde of bestaande bergwanden. Wel werden we een paar keer geconfronteerd met de gevolgen van het noodweer van de afgelopen nacht. Enorme keien waren naar beneden gevallen, waardoor we even moesten zigzaggen en blij waren met onze helmen, je weet maar nooit wat er nog komt. We waren blij dat we waren vertrokken. Het werd vast een topdag. Onderweg nog koffie gedronken bij een oud/vervallen huisje voor treinpersoneel. Waarvanhet er nog meerdere even vervallen tegenkwamen. We besloten om bij Tieiez de volgende "lunchpauze" te houden als we een eetgelegenheid zouden vinden.

Voorbij El Jardin kwamen we op een punt, waar we een autoweg over moesten steken. In de routebeschrijving stond: de weg oversteken en dan rechtdoor. Dat hebben we gedaan en niet veel later begon de misère. Op de route bleek bij een tunnel een aardveschuiving te zijn geweest. We moesten daarom van de route en werden omgeleid. We dachten nog niet meteen dat er iets mis was tot we nergens info zagen over een afslag naar Tiriez. Toen bleek dat die ook niet zou komen omdat we op de route naar Balazote zaten, moesten we even schakelen. Dat ging snel, we zouden wel kijken naar een alternatief. Toen bleek dat Jan een bandje van een van zijn tassen kwijt was. Dus even nadenken, waar zijn we gestopt en Jan direct terug gereden en bandje weer gevonden. ;-) Wij goed gemutst door over de alternatieve route, die niet zo veilig bleek te zijn. We moesten een vrij steile helling af. Jan waarschuwde mij nog: rustig aan en aan twee kanten tegelijk remmen. Ging prima tot ik achter me een klap hoorde. Jan lag met fiets en al op de grond. Zijn persoonlijke schade leek mee te vallen, maar zijn linker handrem was doorgebroken door de val. Wat nu? Door! Ervan uitgaande dat we vanaf nu weinig hoefden te klimmen en te dalen. Even later kwamen we er achter dat we vlak bij het plaatsje Balazote waren, niet onze officiële route, maar wel een redelijk alternatief. Dus afslaan en daar een restaurantje zoeken.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar ook dit viel niet mee. Wij het hele dorp doorgereden en her en der gevraagd en weer heen en weer gereden tot we er klaar mee waren. We gaan gewoon richting Barrax! En op dat moment zien we een leuk restaurant, wat ook nog open bleek te zijn. Wij gegeten en batterij opgeladen. Eten was heerlijk, de sfeer ook. Hele Spaanse families, prachtig aangekleed, kwamen hier eten en kletsen met elkaar, wat over het algemeen heel luidruchtig is. Daarnaast staat in het restaurant meestal ook nog muziek aan en de TV. Na een uur goed opgeladen weer op pad. De route naar Barrax en La Roda zou vlak zijn, dus die 36 km hebben we in ruim 2 uur geklaard.

No way José! In deze enorme kale vlakte bleek een stevige zijwind van wel minstens windkracht 7 behoorlijk heftig te zijn. We hebben ons kranig geweerd, maar eigenlijk was het gekkenwerk. Gelukkig konden we in Barrax de batterijen nog een keer opladen, zodat we zonder problemen La Roda bereikte. Zo zie je maar weer......... Het is vooraf moeilijk te voorspellen hoe zo'n dag gaat verlopen. Misschien maakt dat het ook zo leuk.