Na een prachtige route van 102 km zijn we gearriveerd in Teruel. Verassende stad. Niet heel groot, maar met een bruisend centrum en een aangename sfeer. We verblijven in Hotel Torica, midden in dat centrum en vlakbij, wat hier het beroemdste plein van Teruel wordt genoemd, het “Plaza del Torico”. Er is ook een prachtige toren iets verder op met duidelijke Moorse elementen: de “Torre de El Salvador”. Heel indrukwekkend.

Vanmorgen vertrokken vanuit Tragacete. Ik had een moeizame start, niet zo goed geslapen,voelde ik me ook niet goed, een beetje rillerig. Wist niet hoe het kwam, het plastic onderlaken, wat bijna alle Hotels gebruiken om de matrassen schoon te houden, maar waardoor je zo’n beetje uit je bed glijdt, kreeg de schuld, maar het kon ook zijn dat ik mezelf overzette, te oud aan het worden was voor dit soort extreme uitdagingen enz. enz. Geen idee, maar Jan zag het aan en ging gewoon over tot de orde van de dag met de aantekening dat hij me goed in de gaten ging houden en......... als het niet ging, hielden we er mee op. Zo gezegd, zo gedaan. Eerst ontbijten en dan op weg. Het was nog behoorlijk fris vanmorgen, de dampen kwamen uit het dal. De zon deed hard zijn best en Jan en ik waren zo’n beetje de enigen onderweg. Na 6 km de afslag naar Teruel. We wisten dat we al snel aan de eerste klim moesten beginnen, de “Puerto de El Cubillo” van 1617 m hoog. Dat ging onverwacht goed en toen we eenmaal aankwamen zei Jan, dat ik misschien wel last had van de ijle lucht. Dat klonk plausibel en het moet gezegd....... dit soort hoogtes ben ik in mijn leven amper tegengekomen. Aangezien de zon, langzaam maar zeker warmer werd, de weg rustig was en we in een goede cadans zaten, reden we gestaag door. Het was een prachtige omgeving, zeer ruig en toch ook begroeid, prachtig. Onderweg nog het enorme monument bekeken over het ontstaan van de rivier “de Taag” en onze eerste koffie gedronken. De volgende klim: 1650 m en 1499 m bij Frias de Albarracin, ging helemaal goed. Het werd inmiddels warmer en de jassen konden uit. We besloten om bij Albarracin, een nogal toeristisch plaatsje, te proberen te lunchen en de batterijen op te laden.

Dat lukte boven verwachting goed. Heerlijke streekgerechten gegeten en veel water gedronken, zeker bij deze warmte. Dus daarna weer enthousiast opgestapt. De route naar Bezas was ook heel bijzonder. Jan was er even nerveus over...... klopt dit wel? Omdat we sinds dagen eindelijk weer eens de grotere wegen verlieten. Ik vond het prima en een hele bijzondere route, duidelijk gedomineerd door wandelaars en faciliteiten speciaal voor hen. Een prachtige, verwilderde natuur, waartussen ook nog enorme rotsblokken lagen, die op een groot veld met hunebedden leken. Prachtig. Voorbij Bezas kwamen we weer in een heel ander, surrealistisch landschap terecht. Zeer weids, maar wel hier en daar een of een groepje sparren. Het was al snel een voortdurende daling, waardoor het leek alsof we op een landingsbaan reden. Heel bizar en een beetje magisch.

Aangekomen in Teruel hadden we met hulp van een aardig Spaans (jong, want die spreken Engels) stel snel het centrum gevonden en de locatie, die we gereserveerd hadden. Daar was helaaas iets niet helemaal goed gegaan. Wij naar het toeristisch info punt. Na goed advies hadden we snel ons Hotel gevonden met een heerlijke kamer en bed en........... een processie voor de deur. Deze keer heel anders dan in Cuenca, maar zeker zo indrukwekkend. Mooi om te zien hoe het mensen samenbrengt. Al met al een zeer geslaagde dag en als het weer zo blijft, dan gaan we nog wel even door.