We zijn weer geland. Nu in Sant Hilari Sacalm. Het was weer een prachtige fietsdag en een geweldige route. Wel weer flink wat klimmen, maar het lijkt erop dat we ons daardoor niet (meer) van de wijs laten brengen. Net als door de vrachtwagens die regelmatig langs ons denderen over binnenwegen, die totaal ongeschikt zijn voor dit soort "monsters". Het zal wel niet anders kunnen. We nemen het dan ook de chauffeurs niet kwalijk, het is hun werk, maar blijkbaar moeten ze soms, zoals we ook wel in Frankrijk zien, door dorpen en over dit soort wegen om hun bestemming te kunnen bereiken.

Dat het leven vaak anders loopt dan je dacht, bleek gisteren toen mijn schoonzus Ans belde met het droevige bericht dat Emilie, haar oudste zus en die van Frans, rustig was ingeslapen. Geheel onverwacht. Het geeft een onwerkelijk gevoel. Ik heb vandaag veel aan haar en haar gezin gedacht. Zij en haar man Anton gingen graag en vaak naar Spanje en nu ben ik hier, terwijl haar leven stopt en dat het leven van haar geliefden op zijn kop zet.

Morgen komen we aan in Girona. Het einde van onze tocht in Spanje. We hebben nog meerdere vervolgroutes vanuit Girona in onze tas zitten. Een route door de Pyreneeën, het gebied van de Catharen en dan naar Salviac. Een andere optie naar Beziers en van daaruit langs het Canal de Midi naar Salviac of zelfs nog anders, maar we weten het even niet. Het was een geweldige, pittige, maar onvergetelijke tocht. We hadden dit absoluut niet willen missen en zijn ook zeker niet klaar met dit soort ondernemingen, maar volgend jaar is er weer een jaar, hopen we, en dan kunnen we vanuit Salviac naar de Pyreneeën en terug of iets anders, you never know.