Hotel Mas Taniet in Benissanet.

Nog even een vervolg op (inmiddels) eergisteren. Is niet opgeslagen, dus begin ik er nu mee.

We hadden een leuk gesprek met de Engelsman in de pizzatent en later ook met zijn vriend, die erbij kwam. Zij woonden samen net voorbij Valderrobres op een stuk land in een huis. Het geheel was wel 20 jaar verwaarloosd. Ze hadden veel werk, maar waren enthousiast en wilden er mettertijd volledig "of the grit" gaan wonen. Ze vroegen nog of we al onderdak hadden. Jawel, in Beceite. Dat was, volgens hen, zeker de moeite waard, ook de route ernaar toe. We namen afscheid en inderdaad kwamen we in een goed geconcercveerd dorp aan, wat later druk bevolkt bleek met wandelaars, klimmers en mountainbikers. Ook in onze Auberge was het er vol mee. Veel jonge Spanjaarden samen met vrienden en/of familie. We sliepen op een kamer met 6 bedden, 3 stapelbedden. Jan in het bovenbed en ik beneden. Wie er verder nog bij kwam, was toen nog niet bekend. De eigenaar kwam uit Barcelona en had de ruïne opnieuw opgebouwd en verbouwd tot deze Auberge. We konden mee-eten, welliswaar vegetarisch, maar dat vonden we geen bezwaar en ja, we zijn bekend met quinoa en humus. Aangezien het 'diner' pas om 21.00 u werd opgediend zijn we eerst het dorp gaan verkennen. Daarna geïnstalleerd bij de open haard om onze blog te maken, maar dat lukte niet erg goed. Maar met een goed glas wijn zaten we daar ook prima. Al snel werden we vergezeld door 6 studie vriendinnen, wandelaars. Ze kenden elkaar uit Barcelona en wandelden meerdere keren per jaar in dit gebied voor de sportieve prestatie, maar vooral om gezellig bij te kletsen. Wij hebben ook gezellig met ze gekletst in het Engels, want de jonge generatie doet dat feilloos.

Daarna gegeten, waarbij we aan tafel zaten met bergbeklimmers. Ze downloaden een track op hun telefoon en gaan op weg. Aan tafel bleek dat de meisjes het behoorlijk heftig hadden gevonden en dat een van de jongens behoorlijk last had van zijn knie, maar morgen gewoon weer de berg op.

Wij gingen rond 22.00 u slapen. Dat lukte wonderbaarlijk goed. Smorgens bleek dat er behalve een stel op de mountainbike ook nog twee vrouwen op onze kamer hadden geslapen.

Na een goed ontbijt gingen we op weg naar Benissanet.

In Beceite!

Een dagje later, omdat de WiFi gisteren niet optimaal functioneerde. Ik zal proberen om het verslag van gisteren in compacte versie weer te geven, dan kan ik ook nog het verslag van vandaag maken.

Gisteren was al met al een pittige dag. We hebben totaal maar 58 km afgelegd, maar na aflooop waren we, je kunt wel zeggen, Total loss. Dat kwam omdat er weer een stormachtige wind heerste. Een ijskoude noordenwind. Dat viel niet mee. Gelukkig hadden we redelijk dichtbij al onderdak geregeld, maar de geplande 55 km moest wel gereden worden. We hadden goed geslapen en ontbeten, dus dat moest gaan lukken. Vrij snel hadden we echter een deja vu van de begindagen in Spanje en de route naar La Roda. Ook toen kregen we keiharde klappen van de westenwind. Daar kwam nog bij dat we van 750 m naar 1259 m ( de Torre Miro) moesten klimmen, geen sinecure. Gelukkig was de route duidelijk en overzichtelijk. Bij Herbes zijn we even gestopt voor koffie. Daarvoor moesten we wel weer extra klimmen, want veel dorpen hier in de regio liggen tegen of op een berg. We hebben ook nog even de batterij opgeladen en daarna weer verder over de CV110. Langs Penarroya de tastavins, waar Jan nog een prachtige foto van heeft gemaakt. Terwijl we daar stonden, scheerden zeker 20 gieren langzaam en dreigend over ons. Sommigen dichtbij, anderen heel hoog. We hadden al begrepen dat ze in groepen zwermen, maar nog nooit gezien. Heel indrukwekkend. Op de foto komt het er niet helemaal uit, maar het is wel een bewijs. We hebben nog gekeken of we onderweg iets konden eten, maar dat lukte niet, omdat sommige restaurants niet open waren (Paaszaterdag) en anderen wel, maar daar hadden we dan weer niet gereserveerd, dus............. geen eten. Dan maar even iets snacken in Valderrobres, wat veel interessanter was dan we hadden gedacht, zeker over de brug, lag bij de oude vesting/kasteel een aardig, toeristisch centrum met terrasjes, winkeltjes en deze dag heel veel toeristen. Het deed ons een beetje denken aan Sarlat, qua sfeer.

Eerder hadden we in Valderrobres even een pizzaatje gegeten, omdat we niet wisten of er in Beceite nog iets te scoren was. In het pizzatentje sprak een Engelsman ons aan. Hij was ons met de auto gepasseerd toen we aan het fietsen waren. Hij vroeg zich af of het wel verantwoord was wat wij deden, ook al was hij ietsiepietsie jaloers en vond hij het super stoer. We gaven toe dat het op het randje was, maar omdat we min of meer ervaren zijn, kon het wel......... ;-(

Hotel Rey-don-jaime in Morella.

We zijn aangekomen in Morella. Mooie stad/stadje. Weer een bijzondere dag. Ga zo verder met het verhaal, even installeren.

We zitten aan ons biertje, dus nu kan het! De blog schrijven.

Vanmorgen na, een beetje onrustige nacht, vanwege een zeer gehorig Hotel, toch opgewekt en monter gestart. Het ontbijt was weer oke en omdat we zo'n beetje als eerste vertrokken, was het nog rustig. Goed aangekleed: mutsjes onder onze helm en warme handschoenen aan, want op een hoogte van 1200m (Gudar) is het smorgens nog behoorlijk fris. Dat bleek wel en het werd nog frisser toen we net voorbij Allepuz aan onze klim begonnen van de "Puerto de Sollavientos",1507 m en later voorbij Villaroya de los Penares de "Puerto de Villarroya", 1701 m. Grappig dat het went als je weet dat je op een bepaalde hoogte sneeuw en kou tegenkomt en vanmiddag zelfs hagel. Desalniettemin was het een geslaagde dag. De route vanuit Gudar begon spannend. De Hotel eigenaar? Zei ons gisteren dat we best de kortere route terug konden nemen. Hij was wel heel erg steil, maar rustig aan moest lukken. Zo gezegd, zo gedaan. Eerst nog even door het, best wel aardige, dorp gereden en ons vervolgens (letterlijk) naar beneden gestort. Ik vond het even heel spannend, maar we zijn inmiddels al aardig wat gewend en.........het scheelt wel 4 a 5 km. Vanaf Gudar reden we enerzijds door een heel landelijk gebied met een Bunuel achtige sfeer, maar anderzijds, vanwege enorme weg werk activiteiten door een omgeving waar stevig gegraven, verlegd, maw gewerkt werd. Bizar. Voorbij Allepuz begon weer een nieuw stuk. Weer een mooie, goed aangelegde en toch rustige weg door een bijzonder landschap. De landschappen wisselen zich voortdurend af. Zo'n beetje na iedere stevige klim komen we weer in een ander, vaak surrealistisch landschap. Ik moet zeggen ...... Spanje dwingt, zeker de ruige natuur, respect af en dwingt bijna tot bescheidenheid. Groots, ruig, onvoorstelbaar verschillend in vorm en kleur. Eigenlijk met geen pen te beschrijven.

Naast deze intense ervaringen, drinken we ook koffie onderweg in een cafe of eten in een bar/restaurant, waar we allebei steeds weer blij van worden. Het is zo gewoon, puur, zonder poespas of gedoe. De koffie, het eten, alles is lekker en verzorgd klaargemaakt. De mensen zijn vriendelijk. We zijn nog nooit geweigerd omdat we onze batterijen wilden opladen, dat is altijd goed en toen we eind van de middag in Morella aankwamen, waren verschillende mensen, maar ook de politica, zeer behulpzaam bij het vinden van ons Hotel. Daar aangekomen bleek dat we wel gereserveerd hadden, maar drie dagen geleden en dat er vandaag geen kamer was. Gatverdarrie, wat nu. Geen probleem, we bellen de andere Hotels in de stad en binnen 5 minuten konden we naar een andere lokatie. Wat een leuk land, wat een bijzondere mensen en ze verstaan ons amper.

Nog even over de semana Santa. We merken er niet de hele tijd iets van, maar het domineert wel de TV programma's. Vandaag werd er in het kader van goede vrijdag vooral veel en hard getrommeld. Of het bij iedereen leeft weten we niet, maar het bepaald wel een beetje de sfeer in het land deze week, toch bijzonder.

Hostel Gudar in Gudar!

We zijn gearriveerd. Ik sla dit even op en begin daarna mijn verslag. Tot zo!

Het lukte niet goed om Gudar op de kaart vast te leggen, maar we zitten ten zuiden van Allepuz, langs de A228 op een afstand van ca. 14 km van Allepuz. Door de schoolvakanties en de Paasdagen is het op dit moment niet eenvoudig Hotels/slaapplaatsen te vinden langs de route. Gudar is duidelijk van de route, maar wel een prima Hotel in een wintersport gebied. Niet dat er hier sneeuw ligt. Volgens de Hotel eigenaar lag er vroeger, toen hij jong was, iedere winter meters sneeuw. Op dit moment is er alleen nepsneeuw in de maanden november, december, januari en februari. Gelukkig komen de wintersporters ook daarvoor, anders zou dit grote Hotel in the midle of nowhere het behoorlijk moeilijk hebben.

Eerst even ons dagverslag. Vanmorgen relaxed opgestaan en uitgebreid ontbeten. Na alles ingepakt te hebben, heeft Jan de fietsen (want die stonden op onze kamer, 3e verdieping) en al onze bagage met de lift naar beneden gesjouwd. Daarna betaald, opgeladen en vertrokken. Eerst nog even enkele Hilights bekeken in Teruel, we vonden het een fijne stad, we nemen mooie herinneringen mee, maar onze manier van reizen houdt in dat je ook dingen achter je laat. Dus daarna op de route naar Alcaniz, de A226. Zo gezegd, zo gedaan, de stad weer uit, maar al met al ben je daar gauw een uur mee bezig. Nog een fles water gekocht en........ En route.

Teruel ligt net onder de 1000m hoogte grens. Dat is niet echt laag, maar een klim naar 1600 m in minder dan 25 km is best pittig, maar ook prachtig! Wat een mooi landschap en wat een uitzicht. Iedere dag zeggen we weer hoe groot Spanje is en hoe leeg! En....., hoe onherbergzaam. Wij rijden over prachtig aangelegde wegen, die soepel door deze gebieden meanderen, maar als je eraan denkt hoe je hier doorheen zou moeten, zonder aangelegde wegen, ik zou het niet weten, misschien met een ezel, maar dan nog ben je een eeuwigheid onderweg.

Omdat we vrij dichtbij ons Hotel hadden geboekt, gingen we ervan uit dat deze dag een makkie zou worden. Dat wordt het echter zelden of nooit. Om allerlei redenen mort je schakelen, bijstellen enz. Toch maakt dat het ook boeiend. Vanmiddag in Allepuz geluncht. Het was al tegen 15.00u, maar dat is in Spanje vrij normaal. De tent zal helemaal vol met gezinnen, super gezellig, maar ook heel luidruchtig, want zoals ik al eerder vertelde, Spanjaarden praten hard. Desalniettemin een zeer gezellige sfeer en heerlijkouderwets eten gegeten: soep, kabeljauw en chocoladepudding met slagroom na. Totale kosten, inclusief een literfles aqua (water) €24,00. Onvoorstelbaar!

Verzadigd en verkwikt gingen we op weg naar Gudar. Jan schatte in, zo'n 5 kilometer maximaal, dat was even bijstellen, want het werden12 km, met weinig energie meer in de batterij. Maar we hebben het weer gefikst en na een paar biertjes en een goed werkende Wifi, zijn we weer helemaal tevreden. Groet Elly en Jan

Teruel!

Na een prachtige route van 102 km zijn we gearriveerd in Teruel. Verassende stad. Niet heel groot, maar met een bruisend centrum en een aangename sfeer. We verblijven in Hotel Torica, midden in dat centrum en vlakbij, wat hier het beroemdste plein van Teruel wordt genoemd, het “Plaza del Torico”. Er is ook een prachtige toren iets verder op met duidelijke Moorse elementen: de “Torre de El Salvador”. Heel indrukwekkend.

Vanmorgen vertrokken vanuit Tragacete. Ik had een moeizame start, niet zo goed geslapen,voelde ik me ook niet goed, een beetje rillerig. Wist niet hoe het kwam, het plastic onderlaken, wat bijna alle Hotels gebruiken om de matrassen schoon te houden, maar waardoor je zo’n beetje uit je bed glijdt, kreeg de schuld, maar het kon ook zijn dat ik mezelf overzette, te oud aan het worden was voor dit soort extreme uitdagingen enz. enz. Geen idee, maar Jan zag het aan en ging gewoon over tot de orde van de dag met de aantekening dat hij me goed in de gaten ging houden en......... als het niet ging, hielden we er mee op. Zo gezegd, zo gedaan. Eerst ontbijten en dan op weg. Het was nog behoorlijk fris vanmorgen, de dampen kwamen uit het dal. De zon deed hard zijn best en Jan en ik waren zo’n beetje de enigen onderweg. Na 6 km de afslag naar Teruel. We wisten dat we al snel aan de eerste klim moesten beginnen, de “Puerto de El Cubillo” van 1617 m hoog. Dat ging onverwacht goed en toen we eenmaal aankwamen zei Jan, dat ik misschien wel last had van de ijle lucht. Dat klonk plausibel en het moet gezegd....... dit soort hoogtes ben ik in mijn leven amper tegengekomen. Aangezien de zon, langzaam maar zeker warmer werd, de weg rustig was en we in een goede cadans zaten, reden we gestaag door. Het was een prachtige omgeving, zeer ruig en toch ook begroeid, prachtig. Onderweg nog het enorme monument bekeken over het ontstaan van de rivier “de Taag” en onze eerste koffie gedronken. De volgende klim: 1650 m en 1499 m bij Frias de Albarracin, ging helemaal goed. Het werd inmiddels warmer en de jassen konden uit. We besloten om bij Albarracin, een nogal toeristisch plaatsje, te proberen te lunchen en de batterijen op te laden.

Dat lukte boven verwachting goed. Heerlijke streekgerechten gegeten en veel water gedronken, zeker bij deze warmte. Dus daarna weer enthousiast opgestapt. De route naar Bezas was ook heel bijzonder. Jan was er even nerveus over...... klopt dit wel? Omdat we sinds dagen eindelijk weer eens de grotere wegen verlieten. Ik vond het prima en een hele bijzondere route, duidelijk gedomineerd door wandelaars en faciliteiten speciaal voor hen. Een prachtige, verwilderde natuur, waartussen ook nog enorme rotsblokken lagen, die op een groot veld met hunebedden leken. Prachtig. Voorbij Bezas kwamen we weer in een heel ander, surrealistisch landschap terecht. Zeer weids, maar wel hier en daar een of een groepje sparren. Het was al snel een voortdurende daling, waardoor het leek alsof we op een landingsbaan reden. Heel bizar en een beetje magisch.

Aangekomen in Teruel hadden we met hulp van een aardig Spaans (jong, want die spreken Engels) stel snel het centrum gevonden en de locatie, die we gereserveerd hadden. Daar was helaaas iets niet helemaal goed gegaan. Wij naar het toeristisch info punt. Na goed advies hadden we snel ons Hotel gevonden met een heerlijke kamer en bed en........... een processie voor de deur. Deze keer heel anders dan in Cuenca, maar zeker zo indrukwekkend. Mooi om te zien hoe het mensen samenbrengt. Al met al een zeer geslaagde dag en als het weer zo blijft, dan gaan we nog wel even door.

Tragacete!

Vandaag van Cuenca naar Tragacete gefietst.

Wat een bruisende stad, Cuenca, centrum van de regio, een actief en zeer gezellig nieuw centrum, veel industrie aan de rand en...... een prachtig historisch centrum met bijzondere religieuze rituelen zoals de processie gisterenavond. Dat laatste was een beetje bevreemdend voor ons, in het bijzonder alle figuren in het zwart met zwarte puntkappen op hun hoofd en lange witte, brandende kaarsen die ze schuin in hun armen droegen, zodat het kaarsvet er continu afdroop. Het vervreemdende was vooral dat de outfit me doet denken aan de (witte) Klu kluxklan pakken. Ik denk dat de intentie van deze dracht een andere is, maar ben er niet helemaal gerust op. Het zag er dreigend uit, ook al werd er voortdurend gebeden en prachtig gezongen. Het meest indrukwekkend is wel dat zoveel mensen met een intense toewijding een aan het kruis genagelde Jezus ronddragen en zich ritmisch voortbewegen op de slagen van een trommel. Magisch!

Vanmorgen, na een hele goede diepe nachtrust, zijn we relaxed opgestaan en vertrokken. Eerst door de winkelstraat gereden, omdat we daar gisterenavond een leuk zaakje hadden gezien, waar we vast en zeker, goed konden ontbijten. En jawel: verse jus d’orange, café leche, een super grote croissant en...... geroosterd brood met olijfolie en tomatenpuree, heerlijk.

Daarna op weg. De stad uit ging niet precies volgens het boekje, maar verliep prima. Eenmaal de noordelijke brug over, gingen we meteen op de fietsroute langs de rivier de Jücar. Richting Mariana en Villalba de la Sierra. Prachtige route en super mooi weer. Een strakblauwe lucht en op deze route weinig tot geen wind gevoeld. In Villalba even gepauzeerd, opgeladen en koffie gedronken. Daarna op naar een stevige klim over de Ventoda de Diablo (zoiets als de duivelsbrug ?). Misschien omdat het zo’n mooie dag was, maar de klim ging prima. Daarna richting UNA. We dachten daar iets te kunnen eten, maar het was 13.00 u en de keuken ging pas om 13.30 u open. Als je fietst wil je liever niet een half uur zitten wachten tot de keuken open gaat.... dus wij verder. Nog steeds prachtig weer en een mooie route langs een stuwmeer bij La Toba en weer langste Jucar. In Huelamo hebben we even iets gegeten in een dorpscafé, lekker als altijd en daarna naar Tragacete. Even van de route af en nog wat tegenwind, maar dat kon de dag niet meer stukmaken!

Nu lekker aan het bier en straks weer onder de wol. Het was een topdag. Tot morgen

Cuenca

Tot vandaag had ik nooit van Cuenca gehoord. Nu zit ik op een bed in Hotel 'Pedro Torres' mijn blog te schrijven. In het centrum van de stad. Het nieuwere centrum wel te verstaan met veel verkeer en andere activiteiten, zoals winkels, cafe's, restaurants en.......... Het allerbelangrijkst: een fietsenwinkel met reparateur, zodat de remkabel van Jan gerepareerd kon worden. En dat is gelukt! Is het leven meteen iets meer ontspannen, want het is geen fijn idee als je remmen niet werken, zeker met de kilometers die wij rijden en de hoogtes die we beklimmen, maar nog enger, in enorme snelheden afdalen. Gelukkig is er niets mis gegaan en kunnen we morgen weer, iets geruster door.

Eerst maar even over ons vertrek uit Olmedilla de Alarcon. Het was frisjes vanmorgen, ook in het oude huis, maar onze gastvrouw was mooi op tijd en had voor een heerlijk ontbijt gezorgd. Wij vol goede moed op weg. De route was gemakkelijk te vinden en al snel waren we op weg naar Barchin de Hoyo. De zon scheen, weinig wolken en ons Hotel in Cuenca was gereserveerd. Op weg naar Piqueras del Castillo moesten we al gestaag klimmen en langzaam maar zeker kwam ook de wind weer in alle hevigheid opzetten. We zijn natuurlijk Zeeuwen en wel wat wind gewend, maar vandaag ging het toch een beetje op onze zenuwen werken. We hadden hem meestal recht voor en hij suisde de hele dag door onze oren. Ook kost tegenwind soms nog meer energie dan klimmen en vandaag moesten we allebei, dus tel maar na. Wel was het landschap afwisselend en prachtig. We zijn door een heel ruig gebied met hoge rotsgebergten en door prachtige landelijke, glooiende stukken gereden. Jan heeft een en ander vastgelegd, maar misschien toch iets te weinig om een goede indruk te geven. Maar ja, je kunt niet alles. Bij het plaatsje Valeria zijn we even van de route gegaan om te pauzeren en onze batterijen op te laden. Valeria is bekend als oude plaats met nog resten van Romeinse ruïnes. Op dit moment is het er nog rustig. Wij zijn even het kerkje ingelopen, waar ze bezig waren met de aankleding voor....... Jawel Pasen. Ook kwamen we in deze kerk een echtpaar tegen uit Barcelona. Ze waren een weekje aan het trekken met hun camper. Hij was vooral geinteresseerd in onze fiets ervaringen, zij in onze visie op Europa. Altijd leuk zo'n spontane ontmoeting. Wij hebben even iets gegeten in het restaurantje/bar aan het kerkplein en toen onze batterijen bijna vol waren weer vertrokken, omdat Jan op tijd in Cuenca wilde zijn ivm de fietsenmaker.

Toen was het nog even bikkelen. Naar 1100 m. klimmen en dan naar Tortola, dan 1100 m klimmen en richting Arcas en nog een keer naar 1050 m. En richting Cuenca. Gelukkig was ons laagste punt vandaag zo,n 800 m, maar met de wind was het stevig bikkelen.

Gelukkig arriveerden we ruim op tijd bij de eerste de beste fietswinkel, waar een super aardige man ons letterijk naar toe bracht. De deur ging pas om 16.00 u open, dus even wachten. Zo gezegd, zo gedaan. Onze reparateur kon ons helaas niet helpen met de fiets, maar wel met het adres van een reparateur die dit wel kon. Zo gezegd, zo gedaan..... wij op weg naar een nieuwe zaak in een buitenwijk, vlakbij het Hospitaal en de Universiteit. Deze ging pas om 17.00 u open. Weer wachten, lekker in de zon en uit de wind, was best even relaxed. Na een half uurtje was de klus gefixt. Iedereen blij. We kregen van de eigenaar nog de tip om vanavond zeker naar het oude stadsgedeelte te gaan. Er zou een processie zijn, heel bijzonder en de moeite waard. We hebben een plattegrond gekregen, zijn opgefrist en omgekleed, dus als de blog klaar is, wie weet!

Olmedilla de Alarcon.

Vanmorgen iets later gestart, vanwege de klok, die vannacht verzet is. Ontbijt was in het restaurant van het Hotel en toen we daar aankwamen was het enorm druk. Veelal groepjes vrouwen. Niet, wat je noemt, een ontbijtje om langzaam wakker te worden, want zowel Spaanse mannen als Spaanse vrouwen hebben, vinden wij, harde stemmen en als ze in een groepje zitten, praten ze ook nog eens heel erg door elkaar. Desalniettemin lekker ontbeten en veel te zien.

We hebben in deze regio nog niet veel van de Paassfeer gemerkt. Geen gebeier van klokken of processies en de mensen die we tegenkomen, zijn ook niet direct op hun paasbest. Geeft niks, maar blijkbaar dachten we dat het zo zou gaan. Later op de dag zien we wel dat Families elkaar in deze dagen elkaar opzoeken.

Vertrek uit La Roda ging soepel. We hadden besloten om de route langs het “Canal” te volgen, een brede geul, die een belangrijke rol heeft in de watervoorziening in deze regio. We moesten eerst een stukje langs een gewone weg, dan een deel van de Camino en vanaf Fuensanta konden we langs het kanaal rijden. Uit de informatie in het boekje, wat gelukkig weer helemaal droog is, begrepen we dat het fietsen langs dit kanaal gedoogd wordt. Het is eigenlijk een bedieningsweg, helemaal geasfalteerd, dus ideaal om te fietsen. Links en rechts van deze vaart staan heel veel bomen, wat er voor zorgde dat we veel minder last hadden van de, nog steeds wel aanwezige, zijwind. Ruim 35 km konden we deze route volgen. Heerlijk rustig en met slechts een langzame steiging. Een keer een flinke klim toen een hoger gelegen kanaal aansloot op onze lagere. Wij moesten nl. hoger verder. Ook ging het Canal over een brede autoweg en hadden ze de bedieningsweg eroverheen gelegd, bijzonder. Daarna ging het weer als daarvoor verder...... tot het doodliep. Helaas, in the midle of nowhere moesten we op weg naar een andere weg/route. Een paar mannen, die daar waren, zeiden hoe we naar de camino konden, maar die hebben we helaas niet meer gevonden. Wel gefietst over gammele wegen met diepe geulen, heelveel gladde, ronde keien, waar je onmogelijk op kan fietsen enz. Enz. Gelukkig blijven we cool en overlegden we bij iedere afslag, of wat daar op leek, welke kant op? Al met al vonden ee een autoweg, die een indicatie gaf van waar we waren. Daarna nog wel 3 km over zandpaden, kwamen we in Tebar terecht. We hoefden daar niet te zijn, maar het was wel belangrijk als schakel naar de rest van de route van vandaag. Daarom besloten we om hier even te pauzeren en te proberen iets te eten, maar het was al 3 uur, dus spannend.

In het dorp vonden we vrij snel, mede dankzij een vriendelijke bewoner die er ook naar toe ging, een bar/restaurant. Eerst weer even vragen of we de batterijen mochten opladen, was oké. Daarna of we misschien iets konden eten. Dat laatste duurde even, maar al snel bleek dat een nichtje was opgetrommeld, die een beetje Engels sprak. Zij bemiddelde en voor we het wisten hadden we heerlijk eten. Salade met speciaal voor deze regio, aardappelpuree met knoflook, vooraf, kip met frietjes en gebakken ei. Een grote fles water erbij. Eigenlijk veel te veel, maar we lieten het ons toch goed smaken. Het werd steeds drukker in het café en al gauw bleek dat op deze Paasdag heel veel Families bij elkaar kwamen. Twee kleine jongetjes, 9 en 10 jaar kwamen Engels met mij praten, terwijl Jan met het nichtje kletste. Er ontstond een leuke conversatie. Toen we na 1,5 uur met gevulde batterij en maag vertrokken hadden we er vrienden bij gemaakt. Heel bijzonder en hartverwarmend.

Nu alleen nog even naar ons Hotel. Dat ging eigenlijk prima. Mooie route. En toen we eenmaal in het dorp aankwamen waar we gereserveerd hadden, vroeg Jan een paar meisjes en jongens of ze wisten waar we Hotel Val de Mora, Casa de Campo konden vinden. Dat wisten ze. Ze brachten ons er zelfs naar toe. Wij moesten fietsen en zij renden ons vooruit. Toen de Hotel eigenaar er nog niet bleek te zijn, hebben wij het tel.nummer gedraaid en een van de meisjes gezegd dat we gearriveerd waren. Dat is nog eens service en heel erg leuk.

Nu zitten we in een historisch dorpspand. We hebben alle instructies gekregen en de dame van het Hotel komt morgen terug voor het ontbijt. Wat een luxe, na een bijzondere dag.