We zijn in La Roda!

Hotel Juanita, ik zou het niet bedenken, maar zo heet het en het voldoet prima aan onze wensen, zoals alle Spaanse Hotelletjes, die we tot nu toe bezocht hebben. Netjes, schoon, voldoende, bijna altijd witte handdoeken, lekkere matrassen en niet te vergeten......... Tot nu toe ALTIJD een bad. Blijer kun je me niet maken na een dagje zwoegen. En dat werd het weer, ook al was het helemaal niet onze bedoeling.

Allereerst was het vannacht, terwijl we heerlijk in ons warme bedje lagen in Alcaraz, een verschrikkelijk noodweer. Vreselijk harde windstoten en onophoudelijke plensbuien. Het leek er even op dat het aardige tafeltje met twee stoeltjes (en een stenen asbak) op ons balkon door de schuifdeuren naar binnen gelanceerd zouden worden, maar gelukkig is dat niet gebeurd. Uiteindelijk werd het rustiger en hebben we prima kunnen slapen. Vanmorgen bleek dat we, onafhankelijk van elkaar, hadden bedacht dat we beter hier konden blijven. Toen we echter zagen dat de zon doorbrak. De lucht grotendeels blauw was en we bewust van het gegeven waren dat we een heel groot stuk over een "Voie verte" zouden gaan fietsen, konden we niet anders dan na ons ontbijt monter op onze fiets stappen. We hadden al een Hotel gereserveerd in La Roda en het zou geen probleem moeten zijn om daar, redelijk op tijd, aan te komen.

Vanuit Alcaraz was het niet moeilijk om de Voie verte te vinden, alleen waren we wel even bezorgd over de kwaliteit van de weg. Dat bleek mee te vallen, dus met goede moed op weg. Het is altijd leuk, zo'n oude spoorlijn. Het idee dat je hetzelfde traject volgt als de trein zo'n 100 jaar geleden. Dat ze met de beperkte mogelijkheden, die ze toen hadden, zo'n enorm lint door het landschap hebben getrokken. Niets stond hun blijkbaar in de weg. Dijken zijn opgetrokken in diepe dalen, immense bruggen over rivieren en, vooral vandaag, prachtige tunnels door indrukwekkende bergen. Sommige waren zo lang dat we even dachten dat het dit zou worden vandaag: fietsen door een oneindige tunnel. In plaats daarvan was deze ochtend leuk, interessant en enorm afwisselend. Heel veel tunnels zagen er goed uit, verlicht met zonnepanelen en een bewegingsmelder, zodat het licht aanging op het moment dat wij arriveerden. Buiten de tunnels scheen de zon en de nog steeds aanwezige zijwind, merkten we amper dankzij de vele bebossing en/of opgebouwde of bestaande bergwanden. Wel werden we een paar keer geconfronteerd met de gevolgen van het noodweer van de afgelopen nacht. Enorme keien waren naar beneden gevallen, waardoor we even moesten zigzaggen en blij waren met onze helmen, je weet maar nooit wat er nog komt. We waren blij dat we waren vertrokken. Het werd vast een topdag. Onderweg nog koffie gedronken bij een oud/vervallen huisje voor treinpersoneel. Waarvanhet er nog meerdere even vervallen tegenkwamen. We besloten om bij Tieiez de volgende "lunchpauze" te houden als we een eetgelegenheid zouden vinden.

Voorbij El Jardin kwamen we op een punt, waar we een autoweg over moesten steken. In de routebeschrijving stond: de weg oversteken en dan rechtdoor. Dat hebben we gedaan en niet veel later begon de misère. Op de route bleek bij een tunnel een aardveschuiving te zijn geweest. We moesten daarom van de route en werden omgeleid. We dachten nog niet meteen dat er iets mis was tot we nergens info zagen over een afslag naar Tiriez. Toen bleek dat die ook niet zou komen omdat we op de route naar Balazote zaten, moesten we even schakelen. Dat ging snel, we zouden wel kijken naar een alternatief. Toen bleek dat Jan een bandje van een van zijn tassen kwijt was. Dus even nadenken, waar zijn we gestopt en Jan direct terug gereden en bandje weer gevonden. ;-) Wij goed gemutst door over de alternatieve route, die niet zo veilig bleek te zijn. We moesten een vrij steile helling af. Jan waarschuwde mij nog: rustig aan en aan twee kanten tegelijk remmen. Ging prima tot ik achter me een klap hoorde. Jan lag met fiets en al op de grond. Zijn persoonlijke schade leek mee te vallen, maar zijn linker handrem was doorgebroken door de val. Wat nu? Door! Ervan uitgaande dat we vanaf nu weinig hoefden te klimmen en te dalen. Even later kwamen we er achter dat we vlak bij het plaatsje Balazote waren, niet onze officiële route, maar wel een redelijk alternatief. Dus afslaan en daar een restaurantje zoeken.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar ook dit viel niet mee. Wij het hele dorp doorgereden en her en der gevraagd en weer heen en weer gereden tot we er klaar mee waren. We gaan gewoon richting Barrax! En op dat moment zien we een leuk restaurant, wat ook nog open bleek te zijn. Wij gegeten en batterij opgeladen. Eten was heerlijk, de sfeer ook. Hele Spaanse families, prachtig aangekleed, kwamen hier eten en kletsen met elkaar, wat over het algemeen heel luidruchtig is. Daarnaast staat in het restaurant meestal ook nog muziek aan en de TV. Na een uur goed opgeladen weer op pad. De route naar Barrax en La Roda zou vlak zijn, dus die 36 km hebben we in ruim 2 uur geklaard.

No way José! In deze enorme kale vlakte bleek een stevige zijwind van wel minstens windkracht 7 behoorlijk heftig te zijn. We hebben ons kranig geweerd, maar eigenlijk was het gekkenwerk. Gelukkig konden we in Barrax de batterijen nog een keer opladen, zodat we zonder problemen La Roda bereikte. Zo zie je maar weer......... Het is vooraf moeilijk te voorspellen hoe zo'n dag gaat verlopen. Misschien maakt dat het ook zo leuk.

Vandaag een beetje rustiger aan

Vandaag besloten om niet te ver te gaan fietsen. We hadden een paar goede redenen: het weer beloofde vandaag niet veel goeds en...... Onze tocht voor vandaag had een stevig klimmetje in petto van 10% tot 1300 m. Met andere woorden we zouden voor het middaguur alweer tussen de sneeuw fietsen.

Eerlijk gezegd hadden we daar vooraf niet zo op gerekend. Tijdens onze voorbereidingen voor deze fietstocht waren de berichten over het klimaat en het weer, tijdens deze periode goed. Zelfs de laatste weken voor we vertrokken bleven de voorspellingen prachtig. Continu zon en temperaturen tot wel 20 graden. Niet dat we van suiker zijn, maar na deze week hadden we toch even een dipje. Vinden we dit nog wel leuk? Het antwoord was ja, maar de druk moest wel even van de ketel. Daarom hebben we een Hotel gereserveerd in Alcáraz, waar we nu zijn. Na een prima, rustige tocht van 42 km.

Precies goed getimed. Eerst onze stevige klim, daarna op het gemakje koffie gedronken en ons routeboekje pagina voor pagina opengetrokken en er velletjes toiletpapier, tissues, servetjes en uiteindelijk ook stukjes van plastic zakken en verband ertussen. Waarom??? Omdat het boekje op het hoogste punt vanmorgen uit het speciale tasje was gevallen en naar beneden gestort in de sneeuw en het water. Ik was er niet bij, want Jan zou alleen even een foto maken en ik wachtte iets verderop. Jan moest halsbrekende toeren uithalen om het boekje te redden, met gevaar voor eigen leven. Is gelukkig goed gekomen en zodra we in het Hotel waren, hebben we het boekje op de verwarming gelegd, de tussenliggende papiertjes enz. nog maar eens vernieuwd en uiteindelijk gaat het, volgens mij, goed komen. Je kunt het er maar druk mee hebben.

Eenmaal geïnstalleerd hebben we hier een Restaurant gezocht en na enige omzwerving gevonden. Het was toen al 14.30 u maar we konden gelukkig nog eten.Ze hadden echte Spaanse gerechten. Iets met couscous, spekjes en appel en aardappelpuree vermengd met zoute vis, versierd met walnoten. Daarna als hoofdgerecht: zwaardvis voor mij, wat heel lekker was en, volgens het menu kip, maar volgens ons lamsribbetjes. Bijzondere gerechten waar we soms nog wel aan moeten wennen. Een glas wijn, een koffie na en de kostprijs, maakt vaak veel goed. Aan het eind van de middag zijn we nog even het dorp ingewandeld om wat eten in te slaan voor morgen, omdat we dan weer over een "Voie verde" rijden en dan geen mogelijkheden hebben om iets te kopen, alle station restauraties zijn verdwenen. Nu nog even wat snacken op onze royale kamer met 3 bedden, waar ook nog onze fietsen geparkeerd staan. Buiten storm en regen, maar hier lekker warm en zo onder de wol.

110km op de teller!

We zijn weer op de bestemming, die we onszelf als doel hadden gesteld: Riopar! Vanmorgen vertrokken uit Arroyo Frio. Er was een super uitgebreid ontbijt voor, zover wij konden overzien, een handjevol gasten. Wij houden van een goed ontbijt, maar zo’n ruim aanbod, maakt je heel bescheiden. Uiteindelijk hebben we gekozen voor gebakken eieren met spek, geroosterd brood, boter, jam enz. Versgeperste sinaasappelen en tot twee keer toe koffie. Wat er bleef liggen waren allerlei soorten kleine broodjes, cake, vleeswaren, omelet, warme worstjes, yoghurt, serial, enz. Met dit enorme aanbod wil dit Hotel, wat vast bij een groot publiek een goede naam heeft, zich profileren. Hetzelfde met het “diner” gisterenavond. Op zich niks mis mee, maar als je als Hotel 4**** hebt, verwacht je ook iets. Wat wel voldeed was het zwembad buiten met een enorme betegelde Gaudí achtige bank, de enorme ontvangsthal en het fantastische bubbelbad. Dat laatste zorgde voor een geweldige warmwatermasage van onze spieren, in het bijzonder: onze schouders. Logisch dat we, ondanks de royale maaltijd, sliepen als een blok.

Vanmorgen dus weer opgestapt en richting “het grote natuurpark van Cazorla” met het enorme stuwmeer gefietst. Dit gebied doet zijn/haar naam absoluut eer aan. Het is heel groot en prachtig. Daarbij is de weg, waarop we reden, van goed kwaliteit en heel rustig. Het was een feestje. In dit gebied is er weinig bebouwing. Een enkel Hotel/Restaurant, een paar staatsgebouwen met een milieufunctie of voor onderhoud van terrein en stuwdam/stuwmeer. Ook enkele campings langs het water, die er op dit moment een beetje verlaten uitzagen. Het leek ons niet leuk, maar ja, wij houden van andere dingen. fietsen bv

We hebben bijna de hele dag door dit prachtige park gereden. Wel 10 hertjes gezien soms maar een paar meter van ons vandaan. Twee hadden prachtige geweien. Op een enkele bus en een paar auto’s na reden we bijna voortdurend met zijn tweeën met alleen het geluid van de wind, de vogels en (helaas) onze eigen motor. Het was bovendien prachtig weer, soms wel fris, zeker op grotere hoogte, maar verder de hele dag zon. We worden ook steeds beter in onze energie verdelen. Bij iedere stop/pauze hebben we onze batterijen opgeladen, zodat we niet zonder kwamen te zitten. Dat is zeker nodig omdat we zo nu en dan stevige hellingen beklimmen tussen de 7 en 10% en soms wel 5 km achter elkaar. Vandaag ook weer op een hoogte van 1150 m geweest. Het wordt nog routine als we zo door gaan.

Af en toe reden we ook nog door/langs een dorpje. Rond 13.00u, de tijd dat ze hier lunchen, zochten we een restaurant en wonder boven wonder zagen we een leuk bord, dat ervoor zorgde dat we op zoek gingen naar dat (piepkleine) restaurant. Toen we ervoor stonden, dachten we nog even: dit kan het niet zijn, maar toen we binnenstapten werden we zo hartelijk ontvangen en hebben we zo overheerlijk gegeten (over sterren gesproken) dat we er zo weer naar toe zouden gaan. Het waren ook nog hele aardige, gastvrije vrouwen, een ervaring met een gouden randje.

Tot nu toe had ik nog nooit van Riopar gehoord en nu logeren we zelfs in Hotel Riopar, een van de vele Hotels. In een, helemaaal niet zo groot en/of spectaculair, plaatsje. Sinds we in Spanje zijn is er een (andere) wereld voor ons opengegaan. Zal proberen daar iets van over te brengen.

Mensen leven hier heel anders dan wij, soberder. Niet alleen in de buitengebieden, maar ook in de steden. We staan versteld van hoe vriendelijk en behulpzaam iedereen is en als je ergens iets koopt of eet of electriciteit vraagt, dan vragen ze, volgens onze bescheiden mening, altijd te weinig. Spanje is heel goedkoop en voor de Spanjaarden is Nederland, bv voor een vakantie, onbetaalbaar. Wat een grote verschillen als je erover nadenkt dat we allemaal in hetzelfde Europa leven.

We zijn in Arroyo Frio

Vanmorgen vertrokken uit Mancha Real. We logeerden in een mooi, groot Hotel waar bijna geen logees waren, maar wat door een aardige mijnheer op leeftijd, uitstekend werd gerund. Jammer dat er in zo’n, toch niet zo heel klein, dorp zo weinig actie is. Er was gisterenavond zelfs geen restaurant te vinden. Gelukkig wel een supermarkt, direct naast het Hotel, waar we een en ander konden inslaan, brood, zalm, beetje witte wijn enz. Genoeg voor ons om daarna goed te kunnen slapen. We hebben de mijnheer vanmorgen, zo goed en zo kwaad als het ging, want hij spreekt echt alleen maar Spaans, bedankt voor zijn hulp en bemiddeling bij het vinden van een fietsenmaker, die ons uit de nood heeft gered. Jan begreep later dat ze fietsvrienden waren. Ook hulde aan Jan die van allles steeds weer voor elkaar krijgt, zonder zelf Spaans te spreken.

We wisten dat we in oostelijke richting moesten vertrekken, dus gewoon naar de zon rijden, want ja........ we begonnen vanmorgen met zon, maar ook met een temperatuur van ca. 1graad, lekker fris dus. Maar dat het droog was, maakte voor ons al veel goed en....... dat mijn band weer oké was. Dik aangekleed op weg door een prachtig landschap. Eerst nog wel weer door de olijfboomgaarden met het verschil dat er vandaag veel meer mensen aan het werk waren. Merendeels snoeien (soms hele dikke takken) mesten en misschien ook wel onkruidverdelger, maar dat hebben we niet echt gecontroleerd. Wel kropen er in dit gebied massa’s rupsen, een beetje zwart/rood/oranje gekleurd en volledig bedekt met zwarte haartjes. Het waren er zoveel dat we ze amper konden ontwijken, wat we natuurlijk eerst wel probeerden. Later bedacht ik dat het misschien wel processierupsen waren. Die komen in deze periode ook wel eens in Nederland voor en altijd met veel en, niet ongevaarlijk heb ik begrepen. Jan heeft er een foto van gemaakt, maar we hebben ze niet aangeraakt ?

Naar Jemina was zo’n 18 km, dan naar Bedmar en Jodar totaal zo’n 33 km. In Jodar zijn we even gestopt bij een pompstation voor koffie, maar de bar was nog niet geopend. We konden wel de batterijen een beetje opladen. Vanaf hier naar Cazorla zou namelijk zo’n 50 km worden en omdat we onderweg niet veel dorpjes zouden tegenkomen, wilden we het zekere voor het onzekere nemen. Tot Cazorla (800m hoogte) fietsten we nog veel tussen de olijfbomen, maar langzaam maar zeker veranderde het landschap. Omdat we prachtig weer hadden met slechts hier en daar een (Magritte) wolkje, vonden we dat we in principe nog wel even door konden rijden, er was echter een obstakel.......... na Carzola kwam een stevige klim: van 800 m hoogte 1235 m in 7 km, de hoogste en snelste klim die we tot nu toe hebben gedaan.

De voorwaarde om dit te doen was: Een Hotel reserveren in Arroyo Frio en onze batterijen volladen. zo gezegd zo gedaan, weer bij een pompstation waar we heerlijke koffie konden drinken, maar waar je smiddags niets te eten kunt bestellen. Wel mochten we weer de batterijen opladen en hebben we een en ander van onze eigen mondvoorraad gegeten bij de koffie. Dat was geen probleem, maar voor ons onbegrijpelijk. Een druk pompstation waar mensen best iets willen nuttigen, maar wat (Joost mag weten waarom) niet de bedoeling is.

Toen onze batterij voldoende was opgeladen, zijn we rond 16.30 u weer op onze fiets gestapt, richting berg, de “Puerto de las Palomas”. Misschien een beetje overmoedig, maar het is wel gelukt. Keihard gewerkt om onze superzware fietsen de berg op de trappen, maar wel een mooi resultaat nu we relaxed in ons Hotel zitten, net uit het bubbelbad met een keiharde masagestraal op onze pijnlijke schouders en andere plekken. We kwamen hier rond 18.30 aan. De zon scheen nog toen we op de top stonden, maar niet aan deze (schaduw)kant van de berg. We koelden dus behoorlijk af toen we 17 km naar beneden suisden tot een hoogte van weer (600) km. Maar we zijn alweer hersteld. Het bad en straks iets eten in ons Hotel. Al met al een zeer geslaagde dag.

Mancha Real

Vandaag van Martos naar hier was niet zo ver als gisteren, maar toch ook weer bijzonder. Allereerst ontbeten in de B&B. We hadden zelf nog brood en beleg en koffie, dus dat kwam goed uit. Ook bleek dat in ons B&B nog meer mensen logeerden, zoals een aardige, jonge Belg uit Mols, die workshops gaf in Martos aan middelbare scholieren als meubelmaker. Even gezellig gekletst voor we vertrokken.

Het is altijd even zoeken om weer terug te komen op de route en nu zeker, omdat we gisterenavond niet precies hebben bijgehouden waar we vandaan kwamen en waar langs. Ook nu hebben de mensen hier ons weer geholpen, ook al spreken ze letterlijk geen enkel ander woord dan Spaans. We snappen soms zelf niet dat we er toch uitkomen. Toen we weer op de route kwamen en, ondanks de lage temperatuur, toch konden genieten van het droge weer, waardeerden we dit fenomeen van fietsen over oude spoorlijnen, geweldig. Na zo’n 27 km arriveerden we in Jaen. Eerst een plekje gezocht in de zon, die inmiddels vriendelijk scheen. Het werd een bankje in een park. Daarna door de, ruim opgezette, stad gereden. In ons boek was de route superduidelijk aangegeven. Na Jaen stopte de Voie verde en moesten we weer goed opletten welke weg wel en welke niet voor ons bedoeld was. Uit Jaen ging heel goed, maar daarna werd het wat lastiger. We moesten eerst een stukje over een autoweg rijden om uiteindelijk op een rustigere route te komen. Die laatste route was niet zo gemakkelijk te vinden en in dit geval kon de bevolking ons niet zo goed helpen, omdat ze zelf niet fietsen. Ze geven dan vaak de autoroutes als beste weg naar......... maar dat is niet onze bedoeling. Na een beetje heen en weer rijden, vonden we de weg (de camino de la venta) en gingen we weer welgemoed op pad. Opnieuw tussen de olijfgaarden. Geen idee hoeveel olijven hier geproduceerd worden, mijns inziens enorm veel. We zouden klimmetjes tot ruim 400m krijgen, maar algauw gaf de Carmin hoogtes van 600 en meer meters aan. Best pittig dus. Toen ging het ook nog regenen, dus regenkleding maar weer eens aan. Na een tijdje weer droog en een zonnetje, dat gaf moed. Toen onze batterij weer begon aan te geven dat het wel weer even genoeg was, hoopten we snel in Mancha real aan te komen en..... jawel na een laatste lastige klim, zagen we de daken en wat industrie. Opgetogen reden we door tot ik ineens een platte band had. Echt in een keer een helemaal lege achterband, net aan de rand van het dorp. Jan begon meteen met de reparatie voor te bereiden, maar toen ging het sneeuwen en ......... bleek dat de band niet stuk was, maar het ventiel er uit, helemaal eruit en los. Dat kunnen we niet zelf oplossen, dus op zoek naar een fietsenmaker. We besloten dat ik tijdens de sneeuwstorm en inmiddels ook onweer, zou blijven wachten en schuilen onder het afdak van de zwakzinnige inrichting, die hier aan de rand van het plaatsje stond. Zo gezegd zo gedaan. Jan op zoek naar een fietsenmaken en, vonden we wel verstandig, ook naar een Hotel.

Allebei hartstikke goed gelukt, dus morgen fris en fruitig verder.

Nog even een informatieve noot: bij ieder nieuw bericht krijgt ieder volger een mailtje. Als je dat niet wilt, kun je je mailadres weghalen of aangeven dat je dat niet wil. Liefs van ons! S

Martos!

Gisteren even niets van ons gehoord, omdat we in een B&B zaten in Martos, zonder wifi. Dat was overigens niet de enige reden, maar dat zal ik nu uit de doeken doen.

Op tijd opgestaan in Cordoba, een eenvoudig (doordeweeks) ontbijtje gegeten en daarna afscheid van enkele Hotel medewerkers, fietsen van de zolder gehaald, rechtop in de lift gezet, en op weg. Jan had de avond ervoor gekeken hoe we het snelst vanuit ons Hotel op de vervolgroute konden komen en......... dat werkte perfect. We waren in no time buiten de stad en al zoveel geklommen dat we Cordoba van boven konden beschouwen, niet te lang natuurlijk, want er moet gefietst worden. Het weer werkt gelukkig mee. Weinig wind en een waterig zonnetje. Allereerst door een prachtig, glooiend landschap. Enorme landbouwpercelen met afwisselende beplanting, zoals spinazie, uien, boontjes enz. Ik herken natuurlijk lang niet alles. Weinig bomen, maar toch mooi en afwisselend van kleur en structuur. De glooiing blijft, maar langzaam maar zeker belanden we tussen de olijfgaarden. Mooie bomen, goed verzorgd, soms indrukwekkend oud, maar ook frisse, jonge aanplant. Dan dringt tot ons door hoeveel schade het noodweer van de laatste dagen/weken heeft aangebracht in dit buitengebied. Sloten liggen vol met modder en stenen en gesnoeide takken zwerven overal. Er zijn riviertjes ontstaan tussen de olijfbomen en hele stukken grond zijn naar beneden geschoven. Omdat het weer nog redelijk is, blijven wij goed gehumeurd, ook al moeten we flink wat klimmen en natuurlijk ook dalen, maar we verbruiken toch aardig wat energie van zowel onze batterij, als van ons zelf. Zeker als in een groot deel van deze route het wegdek is weggehaald en er een tijdelijk dek is aangebracht. Dat vraagt van ons een grote concentratie voor onze fiets (stuurkunst) maar ook voor de weg ivm met grint, putten en modder. Het lukt goed, maar aangekomen in Castro del Rio, heb ik sterk de behoefte aan een pauze, liefst met een hapje/drankje. Zeker omdat de komende 25 kilometers naar Dona Mencia gestaag stijgt, tot 700 meter hoogte en ik nog maar 2 sterretjes heb op mijn batterij (mijns inziens) te weinig. Gelukkig besluiten we om een restaurant te zoeken. Dat valt niet mee, omdat ze er vaak uitzien, alsof ze gesloten zijn. Toch maar geprobeerd. Drie dames waren aanwezig, de haard brandde, oma zat de aardappelen te schillen en wij kregen koffie en gebak en mochten de batterijen opladen ;-)

Een half uur later (rond een uur) kwamen de eerste andere klanten, die uitgebreid gingen eten. Toen hebben we ook maar een salade genomen, zodat de batterij nog iets langer kon opladen. Daarna op weg naar Dona Mencia, tussen de olijfboomgaarden door. Het bleek, zoals we verwachten, een pittige tocht. Zeker toen het ook nog nog begon te regenen. In Donna Mencia aangekomen toch eerst nog geschuild in een café. De kachel brandde, we mochten gelukkig weer opladen, want er stond ons nog een tocht van 50 km te wachten, omdat we in Martos een B&B hadden gereserveerd. Nou zou dat in principe geen zware tocht zijn, omdat het een z.g. Voie verte is, een oude spoorlijn, bestraat en geprepareerd als fietspad. Maar als je 50 km stromende regen hebt, wordt het toch anders. In het routeboekje hadden ze ons geadviseerd eten en drinken mee te nemen voor onderweg, omdat je nergens iets kan kopen. Maar dat is leuk als het prachtig weer is. In ons geval was het onmogelijk om ergens te schuilen, laat staan te gaan zitten eten. Daarom maar steady on fietsen en ondertussen natter en kouder worden.

Ondanks dat waren we regelmatig enthousiast over deze route, die hoog uittorende boven alles. Het leek soms dat ze enorme dijken hadden gecreëerd waar destijds de treinen over heen banjerden. We zijn tussen indrukwekkende bergen, over prachtige paden, enorme bruggen, die dan weer over diepe valleien lagen, gereden. Enorme vergezichten gezien, wel een beetje saai op den duur, omdat het hele traject alleen tussen olijfgaarden gaat, maar desalniettemin indrukwekkend. Het laatste stuk voor Martos, leek het wel de “waterschapsheuvel” de konijntjes vlogen heen en weer voor onze fiets. Waarschijnlijk waren hun holen inmiddels ook volgelopen.

Je snapt dat we heel blij waren dat we na, totaal 125 km in Martos aankwamen. Het werd al donker en onze batterij leeg. Toen duurde het nog even om onze B&B te vinden. Met de hulp van veel vriendelijk Spanjaarden en na nog 4 km vele oude straatjes doorgefietst, die allemaal stegen, kwamen we aan in een warme kamer, waar we al heel snel alle natte spullen hebben opgehangen en, om weer warm te worden en de spieren te ontspannen, bekaf rond 10.00 u in bed zijn gerold. Geslapen tot vanmorgen. Nu zijn we in Mancha Real, met WiFi gelukkig!

Vandaag: Cordoba!

Gisterenavond eerst omgekleed en al het natte spul te drogen gehangen en na even opwarmen en bijkomen zijn we (naast ons Hotel) een hapje gaan eten in een "all you can eat" restaurant. Dat kon pas na 20.30 u. :-( , Omdat ze daarvoor nog bezig waren met schoonmaken en andere voorbereidingen. We moeten nog steeds wennen aan het feit dat ze hier pas zo laat eten, maar het was wel heel lekker en we hadden ook nog leuk contact met aardige Spanjaarden die meteen contact met ons maakten. Een dame, die er samen met man en twee zoons was, wilde graag kennismaken en haar Engels oefenen en een jonge man met vrouw en kindje, die heel goed Engels sprak, maar vooral zijn diensten aanbood....... "Voor als jullie hulp/een tolk nodig hebben". Toen we afscheid namen gaf hij ook nog zijn adres en telefoonnummer voor....... Je weet maar nooit. Hartverwarmend.

Laat gegeten, laat gaan slapen, maar gelukkig vanmorgen niet te vroeg wakker en een super relaxte 'zondagse' start met een heerlijk uitgebreid ontbijt. Alles perfect verzorgd. Omdat we dichtbij het centrum logeren konden we lopend naar alle bijzondere plekken in Cordoba. Al gauw bleek dat de stad redelijk overzichtelijk en, zeker het oude centrum, niet zo verschrikkelijk groot is. Met de plattegrond op zak kwamen we eerst bij "Alcázar Reyes Christianos" een prachtige oude vesting met kerkers en een grote verzameling aan Romaanse restanten van mozaïek vloeren. Het allermooiste waren de tuinen met verschillende lagen en de vijvers met fonteinen. Alles perfect onderhouden. Een prettige bijkomstigheid was dat het er niet druk was en de mensen, die er ook waren, waren merendeels Spanjaarden, wat dat betreft een perfect seizoen. Jan heeft er mooie foto's van gemaakt.

Van hieruit zijn we richting Kathedraal gelopen. Allemaal niet ingewikkeld om te vinden. Eerst even rondgelopen in de binnentuin en door de omgang. We konden nog net even binnenkijken toen de deuren sloten tot 14.30 u. Aangezien we nog geen idee hadden wat de stad ons ging brengen, hebben we geen kaarten gekocht, maar zijn we eerst maar even rond gaan lopen. Straatje in straatje uit, pleintjes over, kerkjes innen uit, koffie gedronken, opgravingen bekeken, op bankje gezeten en mensen gespot, in de zon, in de schaduw enz. Bij het bezoek aan enkele kerkjes vielen we midden in een mis en/of wierookgeur. Tijdens de mis waren de banken vaak nog goed gevuld. Het katholicisme lijkt hier nog te leven. We zagen ook nog mensen die te biecht gingen. Ik weet niet of dat in Nederland nog gebeurd. Ook werd vandaag de “grote processie” voorbereid, voor Palmpasen of Pasen was ons niet duidelijk, maar overal stonden al tribunes klaar en werden borden geplaatst met parkeerverbod tijdens “de processie”. Ze verwachten dan heel veel gelovigen/geïnteresseerden. Wij vinden het niet heel erg dat we daar niet bij zijn, wij hebben genoten van een rustig Cordoba met veel Spanjaarden op een, voor hen, normale zondag. Beter kon het niet.

Zeiknat aangekomen in Cordoba!

We zijn er. Je zult wel denken dat je een beetje (prettig) gestoord moet zijn om op een dag als deze 94 km te gaan rijden en misschien is dat ook wel. De Spanjaarden keken in ieder geval met mededogen naar ons, maar dat zijn natuurlijk sowieso geen fietsfanaten op een enkele uitzondering na. Wij hebben, ondanks de regen en enorme wind, een tevreden gevoel nu we in ons Hotel zitten met een appeltje. Een heerlijk appeltje om op te eten, maar ook onze IPads waarmee we contact houden met jullie. En ook fijn: goede Wifi. Andere keren moesten we wel eens op de gang, op de trap enz. Gaan zitten om onze blog te kunnen schrijven.

Vanmorgen op tijd wakker. Meteen weer in onze vaste routine. Aangekleed, gewassen, ingepakt en naar het ontbijt in het cafetaria voor de routiers. Weer een nieuwe ervaring. Bij het (geroosterde) witte brood konden we kiezen uit allerlei humus achtige prutjes, met vlees, vis, kruiden en andere smaakjes. uit blik. Gelukkig was er ook een pot chocolade pasta, ook wel lekker bij het ontbijt. Daarnaast vers geperst sinaasappelsap en de, in Spanje, niet weg te denken, bak koffie. Heerlijk!!! Wat de taal betreft, we snappen er helemaal niets van. Als de mensen hier met elkaar praten, kunnen we er werkelijk geen touw aan vast knopen. Als wij echter iets nodig hebben of een vraag stellen, komen we er altijd uit. Met gebaren of er is meestal wel een vriendelijke Spanjaard, die een beetje Engels, Frans of Duits spreekt en meteen ingezet wordt als tolk. Ook zomaar onderweg, kun je iemand aanspreken en iedereen probeert je de helpen.

Na het ontbijt, konden we direct onze route vervolgen. Dat ging in eerste instantie voortvarend, de wind mee en nog droog. Tot het ging regenen. Gelukkig hebben we goede regenkleding en Jan besloot al snel, bij de eerste druppels, zijn regenkleding aan te trekken. Ik dacht dat het wel meeviel, maar een dorp verder op moest ik er ook aan geloven en vanaf dat moment hield het niet meer op. Soms zachter, soms heftiger, maar continu regen regen regen.

Als je eenmaal nat bent, maakt het niet meer zoveel uit, maar als je stopt met fietsen, voel je het ineens overal! In het dorp Ochavillo del Rio, reden we recht op een uitspanning met voortent, waar mannen stonden te roken. We vroegen of we iets konden eten. Toen ze ja zeiden, hebben we de fietsen in de zg "voortent" gereden. Onze natte jassen, regenbroeken enz. over de fietsen gedrapeerd en binnen een biertje gepakt, waarbij snacks werden geserveerd. We mochten ook onze batterijen opladen, dus we hebben ons maar even geïnstalleerd. We kregen eerst champignons gemengd met stukjes omelet en daarna een lekker hapje van rode paprika, ui en kaas in een heerlijke saus en stokbrood. Genoeg om op verder te kunnen. Na een uurtje vonden we dat we verder moesten, de regen hield toch niet op. En inderdaad het werd zelfs nog heel veel erger. Later zagen we hier op de TV dat er stormachtige wind was en een regenval van 100%, maximaal dus. Niet gek dat we vandaag zo weinig Spanjaarden buiten zagen.

De route was overigens heel erg de moeite waard, met mooi weer hadden we er vast nog meer van genoten. Goede tot hele goede wegen, duidelijke bewegwijzering en een prachtig glooiend landschap, zeker het laatste stuk. We kenden Spanje niet, maar hebben toch de indruk dat er veel wordt geïnvesteerd in verbetering van de wegen, irrigatiesystemen, landbouw en tuinderij. Ook de wat grotere dorpen zien er goed verzorgd en welvarend uit. We hebben de indruk dat er heel veel nieuwe investeringen zijn gedaan. We zagen enorme percelen met nieuwe aanplant: sinasappel boompjes, olijven, ander fruit (roze bloesem) enz. maar ook velden met aardappelen, spinazie, uien enz. Hoe dichter bij Cordoba, hoe groter de percelen en geavanceerder de aanpak. De enkele gehuchten en miniminidorpjes die we ook nog wel zagen, leken restanten uit het verleden. Er woonden nog wel mensen, maar ik denk niet dat de nieuwe generatie dat nog heengaat, maar je weet nooit.

Jan gaat zo de foto's plaatsen en ik kijken of ik mijn krant kan downloaden. Adios en fijn weekend!